ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

πρώτο μέρος

ΙΣΤΟΠΙΚΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ - πρώτο μέρος

Άπα αφήγηση του Δώρου.

σελίδες 41 έως 50

ORDER OF THE LILY AND THE EAGLE

part one

HISTORY OF THE SPIRITUAL FAMILY - part one

As narrated by Doros.

pages 41 to 50

ΠΗΕΡΤΕΧΟΜΕΝΑ

1. Ο άγνωστος Σοφός : Εμφάνιση του διδασκάλου. Γνωριμία με το Κωνσταντίνο και τον Δημήτριο.

2. Ο πλούσιος έμπορος Κωνσταντίνος : Σχέση του Κωνσταντίνου με την γυναίκα του.

3. Ο νεαρός Δημήτριος με το Διδάσκαλο : Οράματα προηγούμενων ενσαρκώσεων.

3. Ο Κωνσταντίνος και ο Δημήτριος : Αποφυλάκιση Κωνσταντίνου.

4. Ο Κωνσταντίνος με τον Διδάσκαλο : Ο θάνατος της γυναίκας του Κωνσταντίνου

5. Ο Γιώργος και ο Γιάννης : Συνάντηση του Διδασκάλου και της Μαρίας με τους Δημήτριο Kωσταντίνο. Γιώργο και Γιάννη.

6. Ή αποκάλυψη του Διδασκάλου : Διδασκαλία του διδασκάλου περί Ανθρώπου.

Μύθος της Δημιουργίας : Προορισμός του Ανθρώπου.

7. Ο Νικόλας και ο Τζίμης. Ή αφύπνιση της Δώρας και των 6 τέκνων της.

Σφράγισμα των 6 Γιγάντων από τον Άρχοντα.

8. Ή δοκιμασία του Κωνσταντίνου.

9. Το Δώμα της Ζώης : Το Βιβλίο: της ζωής. Το αλχημικό εργαστήριο του Δώρου.

10. Ο γάμος και ο θάνατός της γυναίκας του Δημήτρη.

11. Δοκιμασία του Δημήτρη : O Δημήτρης ξαναβρίσκει την γυναίκα του.

CONTENTS

1: The unknown Sage : Appearance of the Master. Meeting of Constantinos and Dimitri.

2: Constantinos the rich merchant: Constantinos' relationship with his wife.

3: The young Dimitri with the Master: Visions of previous incarnations.

3: Constantinos and Dimitri: The release of Constantinos.

4: Constantinos with the Master: The death of Constantinos' wife.

5: George and John: Meeting of the Master and Maria with Dimitri, Constantinos, George and John.

6: The revelation of the Master: The Master's teaching on Humanity. Creation myth. Destiny of Humanity.

7: Nicholas and Jimmy. The awakening of Dora and her 6 children: Sealing of the 6 Giants by the Lord.

8: The ordeal of Constantinos.

9: The Chamber[a] of Life: The Book of Life. The alchemical laboratory of Doros.

10: The marriage and death of Dimitri's wife.

11: The ordeal of Dimitri: Dimitri finds his wife again.

[a] ‘Δώμα’ – room, apartment, roof terrace

ΔΕΎΤΕΡΗ ΠΕΡΤΟΔΟΣ

12. Ο αρχηγός του Ισραήλ και ο Καδούρ.

13. Η'πάλη του Κωσταντινάτου με νάνο του Καδούρ. Ή αποστολή των 6 Γιγάντων.

14. Δοκιμασία του Τζίμη.

15. Το έργο και η πάλη του Νικόλα.

16. Η δύναμη της αγάπης του Τζίμη και η μετάνοια του ληστή νάνου.

17. Συζήτηση του Άρχοντα με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο; Περιγραφή του

Δώρου και των απεσταλμένων Του. Λόγια του Αρνιού (Ιησούς). Λόγια του

Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου.

17. Ο Πέτρος (Μιμητής). Ή Αποστόλη των Γιγάντων. Τα Ί0 άρθρα Πίστεως.

Επίκληση της Δώρας. Σφράγισμα του Πέτρου από τον Άρχοντα. Αφύπνιση.

του Πέτρου και η συνάντηση του με τους υπόλοιπους.

18. Έναρξη αποστολής των Γιγάντων. Εξομολόγηση Ευχέλαιο στο προφ. Ηλία.

Εξωτερίκευση των Γεννητόρων για βοήθεια στα Τέκνα Τους.

19. Δοκιμασία Πέτρου και ο κίνδυνος της Δώρας. Ο Άρχοντας δίνει το Ρόδο στους δυο Γίγαντες.

20. Αφύπνιση της Δώρας από το λήθαργο. Μετάνοια ενός νάνου του Καδούρ.

21. Η Δώρα σώζει το Δημήτριο. Τέλος της Αποστολής. Η θυσία.

CONTENT PART TWO

12: The leader of Israel and Kadour.

13: The struggle of Constantinos with the dwarf of Kadour. The mission of the 6 giants.

14: The ordeal of Jimmy.

15: The work and struggle of Nicholas.

16: The strength of Jimmy's love and the repentance of the robber dwarf.

17: The Lord's conversation with the emperor Constantinos. Description of Doros and His envoys. The sayings of the Lamb (Jesus). The sayings of Constantinos the Palaiologos.

17: Peter (Mimitis). The Mission of the Giants. The 10 Articles of Faith. Invocation of Dea. Sealing of Peter by the Lord. Peter's awakening and his meeting with the others.

18: The start of the Giants' mission. Confession extreme unction[b] at prophet Elijah. The exteriorisation of the Generators to help their children.

19: Peter's ordeal and the danger to[c] Dora. The Lord gives the Rose to two Giants.

20: The awakening of Dora from slumber. Repentance of a dwarf of Kadour.

21: Dora saves Dimitri. The End of the mission. The sacrifice.

[b] EE: ‘Ευχέλαιο’ – extreme unction – ‘a sacrament in which a priest anoints and prays for the recovery and salvation of a critically ill or injured person’.

[c] EE: ‘κίνδυνος’ – danger, risk, hazard, jeopardy.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ευχαριστώ θερμά όσους βοήθησαν στη μετάφραση αυτού του κειμένου από το πρωτότυπο της Καθαρεύουσας στα ελληνικά στα αγγλικά. Όπου είναι δυνατόν, έχουμε προσθέσει υποσημειώσεις στο αγγλικό κείμενο προκειμένου ναπαρέχουμε πρόσθετο πλαίσιο για όσους διαβάζουν αυτήν την αφήγηση. Θα ενθαρρύνουμε όλους τους αναγνώστες να κάνουν τη δική τους έρευνα στα διάφορα στοιχεία που καλύπτονται από αυτό το κείμενο.

Το πρώτο μέρος αυτού του κειμένου αφορά τη συγκέντρωση και τη συλλογή των διαφόρων μελών της πνευματικής οικογένειας και τη διδασκαλία και προετοιμασία αυτών των ατόμων για τις αποστολές τους. Αυτή η δραστηριότητα επικεντρώνεται μέσα και γύρω από την Αθήνα, ενώ το δεύτερο μέρος της αφήγησης αφορά τις δραστηριότητες εκείνων των αποστολών που αναλαμβάνουν άτομα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, την Ο θωμανική Αυτοκρατορία, τη Μασσαλία Γαλλία, το Βουκουρέστι και μια περιοχή υπό τη ρωσική δικαιοδοσία.

(Το 1822, η Ελλάδα ανεξαρτητοποιήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το 1832 ιδρύθηκε το Βασίλειο της Ελλάδος.)

Με βάση την αφήγηση και τις αναφορές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μπορούμε να χρονολογήσουμε αυτήν την ιστορία πριν από το 1922, που αντιστοιχεί στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Της διάλυσης προηγήθηκε η «Επανάσταση των Νεότουρκων» που σημειώθηκε τον Ιούλιο του 1908 που αποκατέστησε το οθωμανικό σύνταγμα του 1876 και έφερε την πολυκομματική πολιτική με ένα εκλογικό σύστημα δύο σταδίων με οθωμανικό κοινοβούλιο. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία αναφορά στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο σε αυτή την αφήγηση, επομένως μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι τα γεγονότα είναι σίγουρα προγενέστερα του 1914.

INTRODUCTION

Many thanks are extended to those who helped in translating this text from the original Katharevousa Greek to English. Wherever possible, we have added footnotes to the English text in order to provide additional context for those reading this narrative. We would encourage all readers to make their own research into the various elements that are covered by this text.

The first part of this text concerns the gathering and collecting of the various members of the spiritual family and the teaching and preparation of those individuals for their missions. This activity is centred in and around Athens, while the second part of the narrative concerns the activities of the missions undertaken by individuals in various parts of Greece, the Ottoman empire, Marseilles France, Bucharest [1], and an area under Russian jurisdiction.

(In 1822, Greece became independent from the Ottoman Empire and in 1832, the Kingdom Greece was founded.)

Based on the narrative and references to the Ottoman Empire, we can time this story prior to 1922, which corresponds to the dissolution of the Ottoman empire. This dissolution was preceded by the 'Young Turk Revolution' which occurred in July 1908 that restored the Ottoman constitution of 1876 and brought in multi-party politics with a two-stage electoral system with an Ottoman parliament. Additionally, there is no reference to the first world war in this narrative, so we can safely say that events are certainly prior to 1914.

Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι το «Ζάππειο» στην Αθήνα, πουβρίσκεται δίπλα στον Εθνικό Κήπο στο κέντρο της Αθήνας, εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 1888. Ομοίως, έχουμε σημείο αναφοράς για τον Ιλισό ποταμό που διασχίζει την Αθήνα, το οποίο το 1900, ήταν ακόμη ως επί το πλείστον ακάλυπτη. Λόγω μιας τεράστιας αστικής επέκτασης μετά το 1900, ο ποταμός καλύφθηκε πλήρως μέχρι το το 1948.

Αξίζει να κάνουμε μια σύντομη ιστορία της πόλης της Κωνσταντινούπολης, που σήμερα ονομάζεται Κωνσταντινούπολη. Πριν από το 330 μ.Χ., η πόλη ήταν γνωστή ως Βυζάντιο και όταν το δυτικό και το ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενώθηκαν ξανά, η αρχαία πόλη του Βυζαντίου επιλέχθηκε για να χρησιμεύσει ως η νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μετονομάστηκε σε Nova Roma, ή «Νέα Ρώμη» από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα. Στις 11 Μαΐου 330 μετονομάστηκε σε Κωνσταντινούπολη και αφιερώθηκε στον Κωνσταντίνο.

Τελικά, η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε από τους Ο θωμανούς Τούρκους και καταλήφθηκε στις 29 Μαΐου 1453, μετά την κορύφωση μιας πολιορκίας 53 ημερών που ξεκίνησε στις 6 Απριλίου. Η πόλη διατήρησε το όνομά της ως Κωνσταντινιγιέ μέχρι το 1930, όταν μετονομάστηκε σε Istanbul μετά τον σχηματισμό της Δημοκρατίας της Τουρκίας.
(Η Κωνσταντινούπολη προέρχεται από την ελληνική φράση «Στην Πόλι» που σημαίνει «στην πόλη». Ήταν η απάντηση στην ερώτηση «πού πας;»)

Η σημασία αυτής της πόλης οφείλεται, εν μέρει, στη στρατηγική γεωγραφική της θέση στον Βόσπορο που συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ρωσία, ανά τους αιώνες, είχε σχέδια στο Kostantiniyye για να εξασφαλίσει πρόσβαση στο ναυτικό της στο μοναδικό της ναυτικό λιμάνι με θερμά βαθιά νερά. Από το 1453, η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η πόλη δέχθηκε διάφορες εξωτερικές και εσωτερικές επιθέσεις, αλλά καμία δεν κατάφερε να πολιορκήσει την Κωσταντινιγιέ ούτε, μάλιστα, να καταλάβει την πόλη. Τούτου λεχθέντος, από τις 13 Νοεμβρίου 1918 έως τις 6 Οκτωβρίου 1923, η πόλη καταλήφθηκε από βρετανικά, γαλλικά, ιταλικά και ελληνικά στρατεύματα. Δείτε την "Ανακωχή του Μούδρου".

In addition, we know that 'Zappeion' in Athens, which is next to the National Gardens in central Athens, was inaugurated in October 1888. Similarly, we have a datum point for the Ilissos river that flows through Athens which, in 1900, was still mostly uncovered. Due to a massive urban expansion post 1900, the river was completely covered by 1948.

It is worth giving a brief history of the city of Constantinople, now called Istanbul. Prior to 330 CE, the city was known as Byzantium and when the Western and Eastern parts of the Roman Empires were reunited, the ancient city of Byzantium was selected to serve as the new capital of the Roman Empire. It was renamed Nova Roma, or 'New Rome' by Emperor Constantine the Great. On 11 May 330, it was renamed Constantinople and dedicated to Constantine.

Eventually, Constantinople was put under siege by the Ottoman Turks and was captured on 29 May 1453, after the culmination of a 53-day siege that started on 6 April. The city retained its name as Kostantiniyye until 1930, when it was renamed to Istanbul after the formation of the Republic of Turkey.
(Istanbul originates from the Greek phrase " Στην Πόλι " (stim poli), which means "to the city", in answer to the question, "where are you going?")

The importance of this city is, in part, due to its strategic geographical location on the Bosporus which connects the Black and White Seas (the Mediterranean). We should note that Russia, throughout the ages, had designs on Kostantiniyye in order to secure access for its navy at its only warm deep water naval port. Since 1453, the Ottoman Empire and the city came has come under various external and internal attacks, but none managed to place Kostantiniyye under siege nor, indeed, to occupy the city. Having said that, from 13 Nov 1918 to 6 Oct 1923, the city was occupied by British, French, Italian and Greek troops. See the "Armistice of Mudros".

Κατά την ανάγνωση αυτής της αφήγησης ο αναγνώστης θα πρέπει να έχει κατά νου την έλλειψη των σύγχρονων μηχανικών οχημάτων μεταφοράς που σήμερα επιταχύνουν τόσο τις επικοινωνίες όσο και τα ταξίδια. Επομένως, δεν υπήρχαν αεροσκάφη, αυτοκίνητα, τρένα, μοτοσικλέτες ή λεωφορεία. Οι κύριες μορφές μεταφοράς ήταν: με τα πόδια, με άλογα, κάρα και πούλμαν και, φυσικά, η θαλάσσια ναυτιλία που βοηθούσε τις επικοινωνίες μέσα και γύρω από τη λεκάνη της Μεσογείου.

Περιλαμβάνουμε εδώ μια σύντομη προειδοποίηση σχετικά με την 'Ιστορία της Πνευματικής Οικογένειας'.

Αυτό το έγγραφο είναι αξιοπερίεργο, είναι αβέβαιης προέλευσης και εγείρει μια σειρά αντιρρήσεων. Τα γεγονότα σε αυτήν την ιστορία προηγούνται ή ταυτίζονται με τα ιστορικά γεγονότα του T.K+A. [b] στο Παρίσι και το Κάιρο. Επιπλέον, τα άτομα που αναφέρονται σε αυτήν την αφήγηση αναφέρονται σε άτομα πουείναι ανεξάρτητα και χωριστά και από τα ίδια άτομα στο T.K+A. εκείνη την εποχή.

Με βάση την εμπειρία του μεταφραστή, αυτή η αφήγηση οδηγεί συχνά τους Έλληνες αναγνώστες να υιοθετήσουν μια παθητική στάση απέναντι στη διδασκαλία της Μαρί, της ιδρυτή του T.K+A. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ιστορία προβλέπει την αποκατάσταση του Βυζαντίου και η υπόθεση γίνεται τότε ότι αυτή θα καθοδηγηθεί από τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας και ότι ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα εκτός από το να περιμένει το 'μεγάλο ημέρα'. Θα μπορούσαμε μάλιστα να προτείνουμε ότι αυτός είναι, ίσως, ο σκοπός του Δώρου, του αφηγητή. Δηλαδή, να αφυπνίσουμε το Ελληνικό Έθνος στη συνειδητοποίηση ότι το πρώτο βήμα σε κάθε μυητικό έργο, είναι το προσωπικό έργο της διαμόρφωσης της «αληθινής προσωπικότητας» μας. Η συλλογική δουλειά ενός έθνους γίνεται τότε δυνατότητα.

While reading this narrative the reader should keep in mind the lack of the modern mechanical transport vehicles that today, speed both communications and travelling. Therefore, there were no aircraft, cars, trains, motorcycles or buses. The main forms of transport were: by foot, horse, carts and coaches and, of course, maritime shipping which aided communications in and around the Mediterranean basin.

We include here a brief warning regarding the 'History of the Spiritual Family'.

This document is a curiosity, is of uncertain provenance and raises a number of objections. The events in this story run prior to or are concurrent with the historic events of the O.L+E. [c] in Paris and Cairo. In addition, the individuals mentioned in this narrative refer to people who are independent and separate and from those same people in the O.L+E. at that time.

Based on the experience of the translator, this narrative often leads Greek readers to adopt a rather passive attitude towards the teaching of Marie, the founder of the O.L+E. This is because the story predicts the restoration of Byzantium, and the assumption then becomes that this will be led by the protagonists of this story and that the Greek people need not do anything apart from waiting for the 'great day'. We might even suggest that this is, perhaps, the purpose of Doros, the narrator. That is, to wake up the Greek Nation to the realisation that the first step in any Initiatic work, is the personal work of forming our 'true personality'. The collective work of a nation then becomes a possibility.

[b] T.K+A. - Τάγμα του Κρίνου και του Αετού

[c] O.L+E. - Order of the Lily and the Eagle.

Κάνοντας αυτή τη μετάφραση της "Ιστορίας της Πνευματικής Οικογένειας" διαθέσιμη στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, ελπίζουμε ότι όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη θα μπορέσουν να κάνουν ένα βήμα πίσω και να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα όταν εξετάζουν το νόημα που περιέχεται σε αυτή την αφήγηση.

In making this translation of the "History of the Spiritual Family" available to the general readership, we hope that all interested parties will be able to take a step back and see the 'bigger picture' when considering the meaning contained in this narrative. Of course, you should therefore make of this story, whatever you will.

KePu Αύγουστος 2023

KePu August 2023

αποφάσιζε από συστολή να τις εκστόμιση. Ένα πράγμα μόνο δεν μπορούσε να συγκράτηση : Το χαμόγελο που της ερχόταν όταν άκουγε τούς φίλους του σπιτιού, που είχαν την ίδια ή και μεγαλύτερη ηλικία, να τη λένε εξακολουθητικά "μητέρα".

296 Ο γέρος και η Μαρία εμπήκαν στην άλλη αίθουσα. Αυτή ήταν η πιο παράδοξη απ’όλες. Είχε επτά γωνίες, στις οποίες ήταν χαραγμένα τα ονόματα των ζωδιακών. Ή οροφή παρουσίαζε ένα μέρος του ουρανού με μερικά άστρα και βάσταζε ένα μεγάλο ηλεκτρικό γκλόμπο. Στο ανατολικό μέρος η αίθουσα στρογγύλευε, όπως το ιερό της εκκλησίας. Εκεί δε, ήταν τοποθετημένες δυο πλούσιες πολυθρόνες, σαν θρόνοι. Μπροστά τους και λίγο πλάγια υπήρχαν δυο μεγάλες λαμπάδες, στηριγμένες σε μεγαλοπρεπή κηροπήγια. Πάνω απ’τούς θρόνους και κοντά στην οροφή ήταν ζωγραφισμένος στον τοίχο ένας δικέφαλος αετός με ορθάνοιχτες τις φτερούγες. Κάτω απ’τα πόδια του εδιάβαζε κανείς τα δυο αρχικά γράμματα του Χριστού "Χ Ρ". Τέλος απέναντι απ’τούς θρόνους ήταν αραδιασμένα επτά καθίσματα, σε σχήμα ημικυκλίου.

297 Ο μυστηριώδης άνθρωπος έκλεισε την πόρτα του δωματίου κι είπε στη Μαρία να καθίσή στον αριστερό θρόνο. Αυτός δε στάθηκε σε μικρή απόστασι, απέναντι της ακριβώς. Εσταύρωσε τα χέρια πάνω στο στήθος του και την κύτταξε επίμονα μεσ’τα μάτια. Στο βλέμμα του αυτό, η Μαρία ένοιωσε μια αλλόκοτη, μια συγκλονιστική εντύπωσι και σιγά-σιγά άρχισε να χάνη τις αισθήσεις. Τότε εκείνος φώναξε δυνατά κι’επιβλητικά.

298 «Δώρα.»

299 Η γυναίκα βρέθηκε για μια στιγμή σε μια στενόχωρη θέσι. Κι’ενώ τον έβλεπε εκστατικά και λίγο φοβισμένα, παρατήρησε ότι η μορφή του άρχισε να περιβάλλεται μ’ένα φωσφορώδες χρώμα και ν’αλλάζη όψι.

300 «Δώρα,» ξα ναφώναξε ο μυστηριώδης άγνωστος με το ίδιο επιβλητικό ύφος.

301 Ή Μαρία δεν ήταν πια εις θέσιν να συγκρατηθή. Το κεφάλι της -

decided, out of shyness, not to ask. There was only one thing she could not stop : the smile that came to her when she heard the friends of the house, who were the same age or older, always calling her "mother".

296. Maria and the old man entered the other room. This was the most paradoxical of all as it had seven corners, on which the names of the zodiac signs were engraved. The ceiling presented a part of the sky with a few stars and supported a large electric globe. At the eastern part the room was made round[4] like the sanctuary of the church. Two opulent armchairs, like thrones, were placed there. In front of them and slightly to one side, were two large candlesticks placed in grand candlestick holders. Above the thrones and near the ceiling was painted on the wall, a double-headed eagle with wings spread wide. Under its feet, one could read the two initials of Christ "X P". Finally, opposite the thrones were arranged seven seats, in a semicircle.

297. The mysterious man closed the door of the room and told Maria to sit on the left throne. He stood a short distance precisely across from her. He crossed his arms on his chest and stared at her with his eyes. With this gaze Maria felt a strange, overwhelming sensation and slowly began to lose consciousness. Then he cried out loudly and imposingly.

298. «Dora.»

299. At one moment, the woman was in an uncomfortable position. While she was looking at him ecstatically and a little scared, she noticed that his form began to be surrounded by a phosphorescent colour and change its aspect.

300. «Dora,» the mysterious stranger called out again in the same imposing manner.

301. Maria was no longer able to contain herself. Her head –

συνεχίζεται →

to be continued →

έκλινε από τα πίσω και τα μάτια της έκλεισαν. Και σε λίγο άρχισε να παρακολουθή νοηρά τις προηγούμενες μορφές του προστάτη της καθώς και τις δικές της. Τώρα η έκφρασής του προσώπου της, μαζί με το χαμόγελό της φανέρωναν την αγαλλίασί της ψυχής της. Ή αλλαγή των μορφών του συντρόφου της σταμάτησε σε κείνην που είχε ο Δώρος προ δύο ήμερών στη γαλάζια αίθουσα. Αλλά και η ίδια κατέληξε, ύστερα από διάφορες αλλαγές, στη μορφή της Δώρας. Εν τω μεταξύ άλλαξε και η πνευματική της λειτουργία κι’ένας νέος οργασμός δονούσε τώρα το είναι της.

302 «Με γνωρίζεις Δώρα ;» Τα χείλη της γυναίκας κινήθηκαν για μια στιγμή, άλλα τα λόγια σταμάτησαν, για ν’απάντηση εκφραστικώτερα η ακτινοβολία της ευτυχίας της.

303 Ο Δώρος άρχισε πάλι να μεταμορφώνεται αντίστροφα, ώσπου έφθασε στη συνηθισμένη μορφή του γηραλέου με το υπογένειο. Τότε πέρασε στη γαλάζια αίθουσα, όπου τον περίμεναν με ανυπομονησία οι έξη νέοι.

304 «Γθυθήτε, αγαπητοί μου,» τούς είπε. Κι’αμέσως βγήκε απ’το δωμάτιο. Όλοι έμειναν έκπληκτοι και αλληλοκυτταζόντουσαν, γιατί εύρισκαν παράξενη και ακατανόητη την προσταγή, που τούς έδωσε. Πρώτος απ’όλους άρχισε να γδύνεται ο Τζίμη χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Όταν έμεινε με τα εσώρουχα, κύτταξε εκφραστικά τούς άλλους, σαν να τούς ρωτούσε: ‘Να τα βγάλω κι αυτά ; ’Αυτοί όμως δεν ήξευραν τι να του απαντήσουν και ο ένας μετά τον άλλον άρχισαν να βγάζουν με το ζόρι ένα-ένα ρούχο. Εν τω μεταξύ ξαναπαρουσιάστηκε ο παράξενος τύπος. Φορούσε ένα κάτασπρο χιτώνα με χρυσή ζώνη. Στα χέρια του δε, βαστούσε άσπρους χιτώνες για όλους, με γαλάζιες ζώνες.

305 «Μ’αυτά μόνο θα μείνετε. Τίποτ’άλλο,» είπε μοιράζοντάς τα. «Συ δε Δημήτρη πετάξου, μια στιγμή, να δης αν η μητέρα σας είναι καλά.»

306 Ο Δημήτρης ξαναφόρεσε το σακκάκι που είχε βγάλει και μπήκε -

tilted back and her eyes closed. And before long she began to track mentally her patron’s past forms as well as her own. Now her facial expression, along with her smile, showed the elation of her soul. The change of her companion’s forms, stopped with the one that Doros had two days ago in the blue room. But in the end, after various changes, she arrived at the form of Dora. In the meantime, her spiritual function also changed its working, and a new climax now shook her being.

302. «Do you know me, Dora?» The woman’s lips moved for a moment, but the words ceased, to genuinely express her radiant happiness.

303. Doros began to transform back again, until he reached his form as the old man with a goatee. He then went into the blue room where the six young men awaited him.

304. «My friends, please undress,» he said and he immediately he went out the door. They were all surprised and looked at each other, because they found his instruction strange and incomprehensible. Jimmy was the first one to undress without the slightest hesitation. When he was left in his underwear, he looked vividly at the others, as if saying. ‘Should I take these off too?’They did not know how to answer him, and they began taking off their clothes one by one. Meanwhile, the strange man reappeared wearing a pure white tunic with a golden belt. In his hands, he carried white tunics for all with blue belts.

305. «You will only have these on. Nothing else,» he said, handing them out. «Dimitri, have a quick look to see if your mother is alright.»

306. Dimitri put on his jacket that he had taken off and went in –

συνεχίζεται →

to be continued →

στο διπλανό δωμάτιο. Εκεί δεν ηύρε τη Μαρία. Παρατήρησε μόνο τη Δώρα, η μάλλον την οπτασία της, που ήταν καθισμένη σε μια πολυθρόνα. Έριξε μια περίεργη ματιά μέσα στο ιδιόρυθμο εκείνο δωμάτιο και βγήκε αμέσως να συναντήση το Διδάσκαλό τους.

307 «Δεν είναι μέσα,» του είπε.» «Καυμένε : Ούτε κι’εσύ δεν μπόρεσες να συσχετίσης τα πρόσωπα ; Τέλ ος πάντων, κάνετε ότι σας είπα κι’όταν ακούσετε το κουδούνι μπαίνετε κι’εσείς μέσα.»

308 Κι’αμέσως τούς άφησε. Ύστερά’από λίγα λεπτά, όταν όλοι ήταν έτοιμοί, ακούστηκε το κουδούνισμα που περίμεναν ανυπόμονα. Μόλις βρέθηκαν μέσα στο αλλόκοτο αυτό δωμάτιο έμειναν κατάπληκτοι. Γιατί δεν είδαν τον οικοδεσπότη και τη γυναίκα του σπιτιού, όπως περίμεναν, άλλα το Δώρο και τη Δώρα να κάθωνται πάνω σε δυο θρόνους. Και το πιο σπουδαίο ήταν ότι αυτή τη φορά οι δυο γεννήτορες ήταν πραγματικοι άνθρωποι και όχι οπτασίες, σαν την προχθεσινή βραδυά.

309 Ο Δώρος τούς εκύτταξε όλους με μια πατρική στοργή κι’ύστερα τούς έδειξε που να καθίσουν. Το τελευταίο κάθισμα της σειράς, έμεινε άδειο. Την ίδια στιγμή άρχισε να παίζει σιγανά μια λύρα. Λίγο αργότερα δυνάμωσαν οι ήχοι της και η μελωδία που σκορπούσε γύρω γινόταν ολοένα πιο γλυκεία. Η υπέρτατη αυτή αρμονία υπνώτιζε τούς έξη νέους και παρέλυε τις αισθήσεις των. Εν τω μεταξύ άλλαζαν και όψεις. Όταν ετελείωσαν οι μεταμορφώσεις των οι μουσικοί φθόγγοι ακουγόταν πάλι σιγανά, σαν να απομακρυνόταν. Οι νέοι αλληλοκοιτάχ θηκαν με τις νέες μορφές που πήραν. Και τότε μόνον κατάλαβαν ποιοι ήσαν.

310 Ύστερα απ’την αναγνώρισι αυτή, η μουσική άρχισε ν’ακούγ εται δυνατά. Και σε λίγο έκανε την εντύπωσι ότι έπαιζαν πολλά όργανα μαζί. Ή αλλόκοτη αυτή αρμονία, δεν είχε την πρώτη γλυκύτητα. Νόμιζε κανείς ότι έβγαινε απ’τα έγκατα της Γης, για ν’αναπαραστήση την πάλη των στοιχείων της Φύσεως. Οι μεταπτώσεις της μουσικής γεννούσαν διάφορα –

the adjacent room. He did not find Maria there, but he noticed the apparition of Dora sitting in an armchair. He curiously glanced round the peculiar room and immediately went out to the Master.

307. «She’s not there,» he said. «Poor fellow. Even you, can’t make the connection between her faces? Anyway, do what I told you and when you hear the doorbell, come in.»

308. He immediately left them and after a few minutes, while everyone was ready and waiting eagerly, the bell rang. As soon as they were inside the strange room, they were astonished because they did not see the host and the woman of the house as they expected, but Doros and Dora sitting on the two thrones. What was more important was that this time, the two generators were genuine people and not apparitions like the night before.

309. Doros looked at them all with paternal affection and then showed them where to sit. The last seat in the row remained empty and at the same time, a lyre began to play softly. Shortly after, its sounds grew louder and the melody that spread around became ever sweeter. This supreme harmony hypnotised the six young men and immobilised their senses. Meanwhile, their faces began to change. When their transformations were complete, the musical notes sounded softly as if moving away. The young men looked at each other in their new forms and only then did they understand who they were.

310. Later, after recognising each other, the music started playing loudly and before long they had the impression that several instruments were playing together. Initial, this odd harmony did not have a sweetness. One might have thought that it came out of the depths of the Earth, to represent the struggle of the elements of Nature. The transitions of music produced various –

συνεχίζεται →

to be continued →

αισθήματα και συναισθήματα στους έξη νέους. Σύμφωνα με τούς ήχους που άκουγαν σηκωνόταν απ’τα καθίσματά των και ξανακάθιζαν͵ έπεφταν κάτω και κυλιόταν σαν να ήθελαν να απαλλαγούν απ’τα σώματά των, να εξαϋλωθούν. Σε μια στιγμή σωριάστηκαν κάτω απ’τα πόδια του Δώρου και της Δώρας, σαν άψυχα πτώματα, Ή μουσική έπαψε τότε και ο Δώρος ύψωσε το βλέμμα κι’έκαμε μια προσευχή.

311 Όλοι περίμεναν κάτι το εξαιρετικό. Και πράγματι. Πάνω απ’το δικέφαλο αετό φάνηκε ένας μικρός σπινθήρας, που μεγάλωνε ολοένα ώσπου πήρε τη μορφή του Μοναχογιού του Βασιλιά. Eνα άπλετο φως τον περιέβαλε αμέσως. Ο ωραίος Γιός άπλωσε το δεξί του χέρι προς τούς παρισταμένους κι’ύστερα έκαμε νεύμα σ’ένα κολοσσό, που ήρθε και στάθηκε λίγα δευτερόλεπτα προηγουμένως μπροστά στη Δώρα. Αυτός διάβασε μέσα σε νεκρική σιγή τη ‘Δύναμη του Λόγου’. Όλοι έδειξαν σεβασμό και πίστι. Εν τω μεταξύ ένας δεύτερος κολοσσός, που παρουσιάστηκε ξαφνικά μ’ένα δίσκο στο χέρι, είπε με δυνατή φωνή.

312 «Να, και η σφραγίδα της Δυνάμεως του Λόγου.» Και πλησιάζοντας έναν-έναν τον εσφράγιζε πάνω στην καρδιά. Στο τέλος εσφράγισε και το πανί του άδειου καθίσματος.

313 Ο Μοναχογιός και οι δυο κολοσσοί, χάθηκαν σαν οπτασίες, όταν άρχισε η πρώτη γλυκεία μελωδία της λύρας. Μαζί με τη μουσική άρχισαν να μεταμορφώνονται πάλι ο Δώρος με την Δώρα και όλα τα παιδιά τους. Έτσι όταν σε λίγο έπαψε η μουσική κι’άναψε ο μεγάλος ηλεκτρικός γκλόμπος βρέθηκαν μέσα στη μυστηριώδη αίθουσα ο γέρος η Μαρία και οι έξη νέοι.

314 Όλοι ήσαν επηρεασμένοι απ’ότι είδαν και άκουσαν προ ολίγου. Ο οικοδεσπότης είπε να πάνε στο πρώτο δωμάτιο. Κι’εκεί προσπάθησε να βγάλη τούς συντρόφους του από κάθε απορία που είχαν. Αυτό το θέμα τόσο πολύ τούς απορρόφησε, ώστε ο Ήλιος τούς ηύρε να συνομιλούν ακόμα.

sensations and sentiments in the six young men. In agreement with the sounds they heard, they got up and down from their seat, fell down and rolled over as if wanting to discard their bodies, to disembody. At one point, they fell in a pile under the feet of Doros and Dora like lifeless corpses. The music then stopped, and Doros looked up and said a prayer.

311. Everyone was expecting something extraordinary, and indeed above the double-headed eagle a small spark appeared that grew ever larger until it took the form of King’s only Son[5]. A dazzling light immediately surrounded him. The handsome Son stretched out his right hand to those present and then signalled to a colossus, who a few seconds before came and stood in front of Dora. Then he read out to deathly silence the ‘Force of the Word’[6]. Everyone showed respect and faith. Suddenly a second colossus, appeared with a disk in his hand, said in a loud voice.

312. «Yes, this is the seal of the Force of the Word.» Approaching each one by one, he sealed then on the heart. Finally, he stamped the cloth in the empty seat.

313. The apparitions of the only Son and two colossi disappeared when the first sweet melody of the lyre began. With this music, Doros and Dora along with all their children, began to transform again. When the music stopped and a large electric globe was switch on, the old man, Maria and the six young people found themselves back in the mysterious room.

314. Everyone was affected by what they had just seen and heard. The host told them to go to the first room. Once there, he tried to draw out from his companions every query that they had. This subject so absorbed them that the sun found them still in conversation.

συνεχίζεται →

to be continued →

315 «θέλετε να βγούμε να πάρουμε λίγο αέρα,» επρότεινε ο γέρος. Ολοι υπεδεχθησαν μ’ευχαρίστησι την πρόταση και ύστερα από λίγη ώρα βρέθηκαν στην εξοχή. Ή Φύσις ήταν μαγευτική εκείνη την ήμερα. Και ο περίπατος με την πρωινή δροσιά τούς αναζωογονούσε, ενώ τα κελαδήματα των πουλιών γεννούσαν μέσα στις ψυχές τους αγνά αισθήματα. Ο Τζίμης, που ήταν σοβαρός ολόκληρες ώρες ξαναήυρε τον εαυτό του. Ή αύρα τον ενέπνεε και κάθε τόσο εξυμνούσε τη Φύσι που τούς περιέβαλε, καθώς και το Σύμπαν.

316 Στα σπίτια τους εγύρισαν όλοι άλλοι άνθρωποι. Καθένας τους καταλάβαινε τώρα ότι το πνεύμα του ήταν φωτισμένο και με τα μάτια της φαντασίας έβλεπε ν’ανοίγεται μπροστά του ένας καινούργιος δρόμος, όλως διόλου διαφορετικός από κείνον που ακολουθούσε προηγουμένως μαζί με το πλήθος.

---------------------

317 Κατά το δειλινό, ο Κωνσταντίνος πήρε το άλογό του και τράβηξε πάλι στην εξοχή. Στην επιστροφή πέρασε απ’το ίδιο μέρος, που ήταν το πρωί μαζί με τούς συντρόφους του. Εκεί που εκάλπαζε μ᾽ ευ χαρίστησι, είδε ξαφνικά μπροστά του τη Μαρία, να κάθεται πάνω σε μια πέτρα και να είναι βυθισμένη σε σκέφεις. Αμέσως κατέβηκε απ’το άλογό και την επλησίασε. Μίλησαν κάμποση ώρα για τη ματαιότητα των έγκοσμίων. Ύστερα ο νέος αισθάνθηκε βαρυά τα βλέφαρά του κι’έγειρε το κεφάλι, σαν παιδί, πάνω στα γόνατα της νέας γυναίκας, που ήταν μικρότερή του. Ή Μαρία του χάιδευε απαλά τα μαλλιά και το μέτωπο, για ν’αποκοιμηθή και αναπαυθη. Και κατόπιν βυθίστηκε πάλι στους στοχασμούς της.

318 Οι κινήσεις του Κωνσταντίνου και μερικά επιφωνήματα θαυμασμού, που εψιθύριζαν τα χείλη του, εδειχναν ότι οραματιζόταν κάτι το πολύ ευχάριστο. Και τω όντι. Μόλις τον πήρε ο ύπνος, είδε ότι βρέθηκε μέσα σ’ένα θαυμάσιο περιβάλλον. Ή εποχή του Μαίου, που κάνει τη φύσι να παίρνη μια χαρούμενη και γελαστή όψι, σ’εκείνο το τοπείο γινόταν εκατό φορές πιο όμορφη. Ή αύρα που έπαιζε τρελλά ανάμεσα στα δένδρα -

315. «Perhaps you should go outside and get some air,» suggested the old man. All gladly accepted the offer and after a while they found themselves in the countryside. Nature was magical that day. The walk in the morning dew refreshed them, while the call of the birds gave rise to a pure feeling in their hearts. Jimmy, who had been solemn for hours, found himself again. The breeze blew gently on him which revitalised him, and every now and then, he praised Nature that surrounded them, as well as the Universe.

316. Everyone returned to their homes forever transformed, as each one of them now understood that their spirit was enlightened, and with the eyes of imagination they saw a new road opening before them, completely different from the one that they had followed before, with the masses.

---------------------

317. In the evening, Constantinos rode his horse to the countryside again. On his way back, he passed the place where he had been with his companions that morning and while galloping joyfully there, he suddenly saw Maria in front of him sitting on a stone, deep in thought. He immediately dismounted and approached her. They talked for some time about the futility of worldly things. Later on, the young man’s eyelids felt heavy and like a child, laid his head on the knees of the young woman, who was younger than him. Maria gently caressed his hair and forehead so he could fall asleep and rest. Then she sank back into her contemplations.

318. The movements of Constantinos, and a few exclamations of admiration that his lips whispered, suggested he envisioned something very pleasant. Indeed[7]. As soon as he fell asleep, he found himself in wonderful surroundings. It was the season of May, when nature takes on a happy and smiling aspect, and in that place, it became a hundred times more beautiful. The breeze that played madly amongst the trees, -

συνεχίζεται →

to be continued →

και τα λουλούδια, έκανε την ποικιλία των χρωμάτων των και των αρωμάτων τους ακόμα πιο μαγευτική. Μεθούσε ο περιπατητής μέσα σ᾽ αυτό το μεγαλείο της Φύσεως και πλημμύριζε η ψυχή του από αγαλίασι.

319 Βγαίνοντας από μια πυκνή δενδροστοιχία, βρέθηκε μπροστά σ’ένα πρωτοφανή κήπο, ένα σωστό παράδεισο. Θέλησε να μπῃ μέσα και ν’απολαύση τις παραμυθένιες όμορφιές του. Αλλά ένας φύλακας δεν το άφησε να προχωρήση.

320 «Εδώ δεν μπαίνει ο καθένας. Μένει η Βασίλισσα.» «Τι κρίμα,» εψιθύρισεν ο Κωνσταντίνος, με λυπημένο ύφος. Ο φύλακας τον κύτταξε από πάνω ως κάτω κι’επρόσθεσε με συμπάθεια τώρα:

321 «Εν τούτοις δεν αποκλείεται να πλησίαση κανείς τη Βασίλισσα και να ιδή κατόπιν τον κήπο, φθάνει να μπορέση να της κινήση το ενδιαφέρον.»

322 Ο Κωνσταντίνος βρέθηκε προ διλήματος. τι έπρεπε τώρα να κάμη ; Να τραβηχτή από κει, σαν κοινός θνητός, αφήνοντας έτσι ανεκπλήρωτη μια ζωηρή και αθώα επιθυμία, που γεννήθηκε μέσα του, η έπρεπε να βάλη σ’ενέργεια τις εξαιρετικές δυνάμεις, που απέκτησε μετά τη φώτιση του πνεύματός του, για να επηρεάση μια γυναίκα ; Αυτό δεν θα του ήταν καθόλου δύσκολο να το επιτυχή. Εκείνο που τον απασχολούσε ήταν, αν έπρεπε να μεταχειρισθή τη δύναμι, που του ενεπιστεύθη η Θεία Χάρις, για ένα τέτοιο σκοπό.

323 Εκεί που σκεπτόταν αυτό το ζήτημα, είδε ξαφνικά ν’ανείγη η καγκελόπορτα του κήπου και να βγαίνουν στο δρόμο κάμποσές ωραίες θερα-παινίδες σε τριπλές γραμμές. Φορούσαν γκρίζους χιτώνας από μετάξι. Ακολουθούσαν άλλες γυναίκες με αρρενωπό παράστημα, άλλα ταυτοχρόνως με πλούσια περιβολή και περιποιημένη κόμμωσι. Αυτές περιστοίχιζαν τη Βασίλισσα, η όποια δεν ήταν μόνο επιβλητικώτερα ντυμένη, άλλα και η ωραιότερη απ’όλες τις γυναίκες, που την συνώδευαν. Περισσότερο όμως απ’όλες τις φυσικές της ομορφιές και τα πλούσια στολίδια της, έκανε εντύπωσι το καλοκάγαθο εκείνο βλέμμα, που φανέρωνε την -

made the variety of colours and scents of the flowers ever more enchanting. As he walked, he was intoxicated by this majesty of Nature and his soul overflowed with exaltation.

319. Emerging from a dense grove of trees he found himself in front of a phenomenal garden, a veritable paradise. He wanted to enter it and enjoy its fairy-tale beauties, but a guard did not let him.

320. «No one can enter here. The Queen lives here.» «What a shame,» whispered Constantinos in a sad tone. The guard looked at him, from top to bottom now with a sympathetic look, and added :

321. «However, it is not out of the question to approach the Queen and afterwards see the garden, as long as someone moves her interest.»

322. Constantinos was faced with a dilemma. What should he do now? To withdraw from there like a common mortal, thus leaving unfulfilled a lively and innocent desire that was born in him, or should he put into action the extraordinary powers that he had acquired with the enlightenment of his spirit, in order to influence a woman? That would not be difficult for him to achieve at all. What concerned him was whether he should use the power entrusted to him by Divine Grace for such a purpose.

323. Just as he was thinking about this matter, suddenly he saw the garden gate open, and a number of beautiful handmaidens came out into the street in three lines. They wore grey chiton tunics. Other women followed them of manly stature, but at the same time in rich clothing and neat hairstyle. They surrounded the Queen who was not only the most impressively adorned but was the most beautiful of all the women who accompanied her. But more than all her natural beauty and rich ornamentation, it was the benevolent look that made an impression, which revealed the –

συνεχίζεται →

to be continued →

αγνότητα της ψυχής τις κι’έδειχνε ότι ήταν έτοιμη να χαρή μαζί με τούς ευτυχισμένους ανθρώπους και να συμπονέση τούς δυστυχισμένους. Πίσω απ’τη Βασίλισσα, δυο θεραπαινίδες βαστουςαν κοντούς που στην άκρη είχαν πλούσια φτερά. Μ’αυτά η μία εσκίαζε την εξαιρετική γυναίκα, ενώ η άλλη την εδρόσιζε. Ακολουθούσαν κι’άλλες θεραπαινίδες, που κρατούσαν κάνιστρα και υδρίες.

324 Ο Κωνσταντίνος έγινε άνω κάτω στο αντκρυσμα της Βασίλισσας, γιατί έμοιαζε καταπληκτικά με τη γυναίκα του. Την παρετῄ ρησε πιο προσεκτικά κι’επίμονα όταν επλησίασε. Εκείνη τη στιγμή συναντηθήκαν οι ματιές τους κι’αμέσως εσκίρτησαν οι δυο καρδιές. Προσπερνώντας η Βασίλισσα του χάρισεν ένα γλυκό κι’εκφραστικό χαμόγελο. Ο Κωνσταντίνος δε μπόρεσε πια να κρατηθή. Ώρμησε σαν τρελλός κι’έπεσε στην αγκαλιά της, πριν προφθάση κανένας να τον εμποδίση.

325 «Αγαπημένη μου ... Εσύ εδώ ; .... Θεέ μου... τι ευτυχία.».... Ο φύλακας και οι γυναίκες, θέλησαν για μια στιγμή να του επιτεθούνε. Αλλ’ανέλπιστα όλως διόλου είδαν τη Βασίλισσα να τον χαιδεύει.

326 «Δε μπόρεσες, αγαπητέ Κωνσταντίνε, ν’αντισταθής στη χαρά, όπως και στη λύπη,» άκο υσαν όλοι να του λέη με γλυκήτητα.

327 «Ω, πόσον ευτυχής είμαι που σε ξαναβρίσκω. Μέσα σ᾽ αυτόν τον παράδεισο λοιπόν κατοικείς;»

328 Ή Βασίλισσα τον χάιδεψε πάλι στοργικά. «Ναι εδώ έχω το ανάκτορό μου. Έλα να σού το δείξω.»

329 Τον πήρε δίπλα της κι’έδωσε διαταγή να γυρίση πίσω η συνοδεία. Περνώντας απ’τον κήπο, του εξηγούσε ότι του κινούσε την προσοχή. Το ανάκτορο βρισκόταν στο βάθος. Ήταν κάτασπρο και το φως λαμποκοπούσε πάνω σ᾽ όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Ή εσωτερική διαρύθμισής και η επίπλωσις ήσαν δουλεμένα με λεπτό γούστο. Και γενικά ότι -

purity of her soul and showed that she was ready to rejoice with happy people and to pity the unhappy ones. Behind the Queen, two handmaidens who carried around them a flabellum[8] edged with rich colourful feathers. One shaded the excellent woman, while the other was used to keep her cool. There were also other healers, holding canisters and water bottles.

324. Constantinos was startled by the Queen’s appearance as she looked very similar in look to his wife. As she approached, he observed her more carefully and persistently. At that moment their eyes met their hearts instantly leapt. As she passed him, the Queen gave a sweet and genuine smile. Constantinos could not contain himself. He rushed like a madman and fell into her arms before anyone could stop him.

325. «My love ... You’re here? .... My God... What happiness» ..... For a moment, the women and guard wanted to attack him. But unexpectedly, they saw the Queen caressing him.

326. «Dear Constantinos, you could not resist either with joy or sorrow,» they all heard her say with sweetness.

327. «Oh, how glad I am to find you again. Do you live in this paradise then?»

328. The Queen caressed him affectionately. «Yes, this is my palace. Come, let me show you.»

329. She took him by her side and gave the order for the escort to go back. Passing through the garden, she explained to him whatever grabbed his attention. The palace was in the distance. It was pure white, and the light shone on it in all its glory. The interior layout and the furniture were worked with a subtle taste. And in general, what –

συνεχίζεται →

to be continued →

υπήρχε εκεί μέσα είχε προορισμό να συμβάλει στην ευτυχία των ανθρώπων.

330 «Ήζωή μας εδώ μέσα θα είναι ονειρώδης,» είπε σε μια στιγμή ο Κωνσταντίνος.

331 «Κι’εγώ θα το ήθελα, αλλ’αυτό δεν είναι δυνατό. Στον κόσμο έμεινα μαζί σου μερικά χρόνια. Μα η θέσις μου δεν ήταν εκεί, ιδίως μετά που υποπτεύθηκες τη συζυγικη μου πίστι. Άλλα και ή δική σου θέσις δεν είναι εδώ. Κάποτε ίσως βρεθούμε πάλι μαζί σ’αυτό το μέρος. Τώρα όμως πρέπει να χωρίσουμε.»

332 «Δεν μ’αγαπάς λοιπόν όπως πριν ;» «Προσπάθησε Κωνσταντίνε, να καταλάβης ότι δεν μπορείς να μέινης περισσότερο.

333 Ο νέος έπεσε πάλι πάνω της με δάκρυα στα μάτια. Κι’αγκαλιάστηκαν πιο σφιχτά και παθητικά αυτή τη φορά. Άλλα τη στιγμή που έσμιγαν τα χείλη τους, ο Κωνσταντίνος τινάχθηκε απότομα πάνω στα γόνατα τής Μαρίας κι’άνοιξε τα μάτια.

334 «Γιατί τρόμαξες, παιδί μου; τι όνειρο είδες; »

335 Την κύτταξε κατάματα. Το βλέμμα της ήταν ακριβώς σαν κι’εκείνο τής γυναίκας του. Κι’αισθάνθηκε μέσα του μια φλογερή σαρκική επιθυμία. Άλλ’αμέσως έφριξε στη σκέψι ότι ερωτεύθηκε την πνευματική μητέρα του. Σηκώθηκε μ’αγριεμένη την όψι κι’έριξε μια ματιά γύρω του. Όταν το βλέμμα του έπεσε πάλι στη Μαρία, έγινε σαν τρελλός από την ταραχή του και γέλασε σαρκαστικά. Υστέρα, προφέροντας ακατάληπτες λέξεις, έτρεξε στο άλογό του, το καβαλίκεψε βιαστικά κι’άρχισε να καλπάζη σαν δαιμονισμένος.

336 Η Μαρία παρακολούθησε σαν απολιθωμένη όλη αυτή την ακατανόητη σκηνή. Και για πολλή ώρα ήταν αναστατωμένη.

337 Μόλις απομακρύνθηκε ο Κωνσταντίνος, είδε για μια στιγμή σε απόστασι τη σιλουέττα τού Διδασκάλου του, αλλ’αμέσως την έχασε από μπροστά του κι’έτσι δεν μπορούσε να βεβαίωση αν ήταν πραγματικότης ή -

was there, was intended to contribute to the happiness of the people.

330. «Our life in here will be dreamlike,» said Constantinos at one moment.

331. «I would like that too, but it’s not possible. In this world I stayed with you for a few years, but my place was not to be there, especially after you suspected my marital fidelity. Likewise, your position is not here either with me. Someday we may be together in this place, but for now, we must be apart.»

332 «You don’t love me as before?» he said. «Constantinos try to understand, you cannot stay any longer.»

333. The young man slumped against her with tears in his eyes. This time, they hugged more tightly in resignation, but at the moment when their lips met, Constantinos jerked abruptly on Maria’s knees and opened his eyes.

334. «What frightened you, my dear? What dream did you have?»

335. He gazed into her eyes, they were exactly like his wife’s, and he felt inside him a fiery carnal desire. But he immediately realised that he had fallen in love with his spiritual mother. He stood up with an enraged look in his eyes and glanced around him. When his gaze returned to Maria, he was full of turmoil and was very agitated. He laughed sarcastically. Then, uttering incomprehensible words, he ran to his horse, hastily mounted and galloped off as if possessed.

336. Maria watched this incomprehensible scene petrified. She was upset for a long time.

337. As soon as Constantinos was far away, he saw the silhouette of his Master for a split second, but immediately he lost sight of him, so he could not attest whether it was real or –

συνεχίζεται →

to be continued →

γέννημα τής φαντασίας. Πάντως ή εμφάνισις αυτή τον έκαμε ν’αναλογισθή την εξαιρετική δύναμι που απέκτησε κοντά του και πόσο ανάξος φάνηκε αυτός. Σκεπτόμενος την πτώσι του κι’αν μπορούσε τώρα να ξανασυναντήση την πνευματική του μητέρα, ύστερ’απ’το κτηνώδες πάθος του και την αναξιοπρεπή συμπεριφορά του, αν μπορούσε να ξανασυναντήση κοντά της, τον πνευματικό του πατέρα και διδάσκαλο, καθώς και τούς αδελφούς του, αφέθηκε όλως διόλου στην ορμή και το ένστικτο τού άλογου, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο του γκρεμοτσακίσ ματος, που τον απειλούσε.

338 Πλησιάζοντας τη λεωφόρο Συγγρού, το άλογο έπαψε να καλπάζη. Ο καβαλάρης του το άφησε να βηματίζη, για να συνέλθουν λίγο και οι δυο απ’την υπερβολική κούρασι και τον ιδρώτα.

339 Κάπου εκεί διέκρινε το Τζίμη, που ήταν ξαπλωμένος αναπαυτικότατα πάνω στη χλόη. Ξεκαβαλίκεψε με την ιδέα ότι ίσως έβρισκε κάποια ανακούφισι στην ευχάριστη συντροφιά του.

340 «Τι κάνεις εδώ μόνος; ;»

341 «Καλώς τον Κωνσταντίνο. Ξάπλωσε κι’εσύ, να κάνουμε παρέα. Άλλα πώς είσαι έτσι ; Εσύ κάνεις την εντύπωσι ερωτευμένου. Και μάλιστα κυνηγημένου απ’τον πατέρα τής κόρης,» είπαν ο Άγγλος ξεσπώντας σε γέλιο.

342 Ο Κωνσταντίνος έγινε αμέσως άνω - κάτω, πήρε βιαστικά το άλογό του κι’άρχισε πάλι να καλπάζη, ενώ ο Τζίμης έμεινεν έκπληκτος.

343 "Κι’αυτός με κατάλαβε," είπε μέσα του ο Κωνσταντίνος.

344 Και αναλογίστηκε πάλι τη θέσι του μέσα στον πνευματικό του κύκλο, όταν θα μάθαιναν όλοι ότι ερωτεύθηκε τη μητέρα του. Κι’εξακολουθούσε να τρέχη αναθεματίζοντας την τύχη του, που τον ανέβασε την μια στιγμή ψηλότερα απ’τούς άλλους ανθρώπους, για να τον γκρεμοτσακίση την άλλη ψυχικώς.

345 Όταν έφθασε στο σπίτι του διέταξε τον υπηρέτη, μ’ένα ύφος, που για πρώτη φορά το μεταχειρίστηκε, να μην τον ενόχληση κανένας, ούτε -

figment of his imagination. However, his appearance made him reflect on the extraordinary power he had acquired in his presence and how underserving he now appeared. He thought of his fall and whether he could now meet his spiritual mother again after his brutal passion and undignified behaviour. Whether he could be beside her again, with his spiritual father and master, as well as his brethren? He then let himself entirely to the impulse and instinct of the horse, heedless of the danger of a crashing fall that threatened him.

338. Approaching Sygrou Avenue, the horse stopped galloping and the horseman let it walk so both of them could recover a little from excessive fatigue and sweat.

339. While there, he saw Jimmy, who was lying comfortably on the grass. He was overcome with the idea that he might find some relief with his pleasant company.

340. «What are you doing here alone?» Constantinos asked.

341. «Welcome Constantinos why don’t you join me and keep me company. How are you? You give the impression of being in love and being chased by the daughter’s father,» said the Englishman bursting into laughter.

342. Constantinos immediately became fired up and he spurred his horse into a gallop which astonished Jimmy.

343. "He cottoned on," Constantinos said to himself.

344. He reflected on what his place would be in his spiritual circle, when everyone knew that he had fallen in love with his mother. He was still galloping around wildly, cursing his luck, which mentally lifted him high one moment and then dashed him down the next.

345. When he arrived home, he ordered the servant around in a manner which he had never used before, that no one should disturb him –

συνεχίζεται →

to be continued →

και ο ίδιος. Ο απλοϊκός άνθρωπος σταυροκοπήθηκε, ακούγοντος πίσω του να κλείνη με ορμή ή πόρτα. Αργά την άλλη μέρα έθεώρησε ότι είχε καθήκον να ρωτήση τον κύριο του, αν θέλη τίποτε. Άλλ’ανελπίστως άκουσε να επαναλαμβάνη αυστηρά.

346 «Σου είπα να μη μ’ενοχλήσης.»

347 O αφοσιωμένος υπηρέτης τραβήχτηκε, χωρίς να ξέρη τι να υπόθεση. Όσο περνούσαν οι ώρες ή ανησυχία του γινόταν μεγαλύτερη. Έτσι όταν πέρασε και ή συνηθισμένη ώρα τού φαγητού, ξαναχτύπησε την πόρτα και παρακάλεσε με συγκινητικό τρόπο τον κύριό του να τ’άνοιξη. Εις απάντησί ν o Κωνσταντίνος τον διέταξε με θυμό να απ’το σπίτι και να μην επιστρέψη, αν δεν το ζητήση. O φουκαράς αναγκάστηκε να συμωρφωθη με την ανεξήγητη αυτή διαταγή, χωρία να τολμήση να ειδοποιήση κανένα συγγενή ή φίλο του κυρίου του.

348 Έτσι χωρίς τροφή και περιποίηση πέρασε ο Κωνσταντίνος μέσα στο δωμάτιό του έπτά όλόκληρα ήμερονύκτια. Σ’αυτό το διάστημα στρυφογύριζαν μέρα νύχτα μέσα στα μυαλό του διάφορες δυσάρεστες σκέψεις, που έρχοταν σε σύγκρουσυ με τα αισθήματά του. Με τα πολλά, ωρίμασε μέσα του ή Ιδέα ότι το καλύτερο που είχε να κάμη, ήταν να δώση τέλος στην άποτυχημένη και άσκοπη ζωή του.

349 Τη στιγμή που ετοιμαζόταν να βγή έξω, το βλέμμα του έπεσε άθελα του, στον καθρέπτη. Εκεί μέσα είδε με πόνο ψυχής τα μαλλιά του κάτασπρα και τη φυσιογνωμία του να είναι όλως διόλου διαφορετική απ’την αδυναμία κι’αγριεμμένη απ’την έκπληξι και το πολυήμερο μαρτύριο.

350 "Γι’αυτό το παλιοτόμαρο," σκέφθηκε, "έχασα το πάν." Λίγη ώρα αργότερα ανέβαινε με αργά βήματα το βράχο τής Ακροπόλεως. Η νύχτα ήταν γαλήνια. Όταν έφθασε επάνω, έστρεφε το βλέμμα γύρω του.

351 "Τώρα θα γίνης ακόμα πιο όμορφο, ελεεινό σαρκίο, που με κατέστρεψες."

Not even the servant. Hearing a door slam shut behind him, this simple man crossed himself. Late the next day he considered that it was his duty to ask his master if he wanted anything, but he heard a strict repetition.

346. «I told you not to bother me.»

346. The dedicated servant withdrew without knowing what to do. As the hours passed his anxiety grew ever greater. When mealtime passed, he knocked the door again and begged his master in an emotional way to open the door. In answer, Constantinos angrily ordered him to leave the house and not to return unless he asked him to. The poor fellow was forced to comply with this inexplicable order, without daring to warn any of his master’s relatives or friends.

348. Thus, Constantinos spent seven whole days and nights in his room without food or care. During this time, various unpleasant thoughts swirled in his mind day and night, in conflict with his emotions. Over time, the idea developed in him that the best thing he could do was to put an end to his failed and pointless life.

349. At the moment he was about to go out, his gaze fell on his image in the mirror. There he saw the pain of his soul and a white-haired man with a completely different appearance due to his weakness and his wildness with the tedium of his days of torment.

350. "I lost everything because of that scoundrel," he said to himself. A little while later, he was climbing the rock of the Acropolis with slow steps. The night was peaceful and when he reached the top, he looked around him.

351. "You will be even more beautiful, miserable flesh, being destroyed."

συνεχίζεται →

to be continued →