ΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΚΡΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

δεύτερο μέρος

ΙΣΤΟΠΙΚΟ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ - δεύτερο μέρος

Άπα αφήγηση του Δώρου.

σελίδες 101 έως 110

ORDER OF THE LILY AND THE EAGLE

part two

HISTORY OF THE SPIRITUAL FAMILY - part two

As narrated by Doros.

pages 101 to 110

ΠΗΕΡΤΕΧΟΜΕΝΑ

1. Ο άγνωστος Σοφός : Εμφάνιση του διδασκάλου. Γνωριμία με το Κωνσταντίνο και τον Δημήτριο.

2. Ο πλούσιος έμπορος Κωνσταντίνος : Σχέση του Κωνσταντίνου με την γυναίκα του.

3. Ο νεαρός Δημήτριος με το Διδάσκαλο : Οράματα προηγούμενων ενσαρκώσεων.

3. Ο Κωνσταντίνος και ο Δημήτριος : Αποφυλάκιση Κωνσταντίνου.

4. Ο Κωνσταντίνος με τον Διδάσκαλο : Ο θάνατος της γυναίκας του Κωνσταντίνου

5. Ο Γιώργος και ο Γιάννης : Συνάντηση του Διδασκάλου και της Μαρίας με τους Δημήτριο Kωσταντίνο. Γιώργο και Γιάννη.

6. Ή αποκάλυψη του Διδασκάλου : Διδασκαλία του διδασκάλου περί Ανθρώπου.

Μύθος της Δημιουργίας : Προορισμός του Ανθρώπου.

7. Ο Νικόλας και ο Τζίμης. Ή αφύπνιση της Δώρας και των 6 τέκνων της.

Σφράγισμα των 6 Γιγάντων από τον Άρχοντα.

8. Ή δοκιμασία του Κωνσταντίνου.

9. Το Δώμα της Ζώης : Το Βιβλίο: της ζωής. Το αλχημικό εργαστήριο του Δώρου.

10. Ο γάμος και ο θάνατός της γυναίκας του Δημήτρη.

11. Δοκιμασία του Δημήτρη : O Δημήτρης ξαναβρίσκει την γυναίκα του.

CONTENTS

1: The unknown Sage : Appearance of the Master. Meeting of Constantinos and Dimitri.

2: Constantinos the rich merchant: Constantinos' relationship with his wife.

3: The young Dimitri with the Master: Visions of previous incarnations.

3: Constantinos and Dimitri: The release of Constantinos.

4: Constantinos with the Master: The death of Constantinos' wife.

5: George and John: Meeting of the Master and Maria with Dimitri, Constantinos, George and John.

6: The revelation of the Master: The Master's teaching on Humanity. Creation myth. Destiny of Humanity.

7: Nicholas and Jimmy. The awakening of Dora and her 6 children: Sealing of the 6 Giants by the Lord.

8: The ordeal of Constantinos.

9: The Chamber[a] of Life: The Book of Life. The alchemical laboratory of Doros.

10: The marriage and death of Dimitri's wife.

11: The ordeal of Dimitri: Dimitri finds his wife again.

[a] ‘Δώμα’ – room, apartment, roof terrace

ΔΕΎΤΕΡΗ ΠΕΡΤΟΔΟΣ

12. Ο αρχηγός του Ισραήλ και ο Καδούρ.

13. Η'πάλη του Κωσταντινάτου με νάνο του Καδούρ. Ή αποστολή των 6 Γιγάντων.

14. Δοκιμασία του Τζίμη.

15. Το έργο και η πάλη του Νικόλα.

16. Η δύναμη της αγάπης του Τζίμη και η μετάνοια του ληστή νάνου.

17. Συζήτηση του Άρχοντα με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο; Περιγραφή του

Δώρου και των απεσταλμένων Του. Λόγια του Αρνιού (Ιησούς). Λόγια του

Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου.

17. Ο Πέτρος (Μιμητής). Ή Αποστόλη των Γιγάντων. Τα Ί0 άρθρα Πίστεως.

Επίκληση της Δώρας. Σφράγισμα του Πέτρου από τον Άρχοντα. Αφύπνιση.

του Πέτρου και η συνάντηση του με τους υπόλοιπους.

18. Έναρξη αποστολής των Γιγάντων. Εξομολόγηση Ευχέλαιο στο προφ. Ηλία.

Εξωτερίκευση των Γεννητόρων για βοήθεια στα Τέκνα Τους.

19. Δοκιμασία Πέτρου και ο κίνδυνος της Δώρας. Ο Άρχοντας δίνει το Ρόδο στους δυο Γίγαντες.

20. Αφύπνιση της Δώρας από το λήθαργο. Μετάνοια ενός νάνου του Καδούρ.

21. Η Δώρα σώζει το Δημήτριο. Τέλος της Αποστολής. Η θυσία.

CONTENT PART TWO

12: The leader of Israel and Kadour.

13: The struggle of Constantinos with the dwarf of Kadour. The mission of the 6 giants.

14: The ordeal of Jimmy.

15: The work and struggle of Nicholas.

16: The strength of Jimmy's love and the repentance of the robber dwarf.

17: The Lord's conversation with the emperor Constantinos. Description of Doros and His envoys. The sayings of the Lamb (Jesus). The sayings of Constantinos the Palaiologos.

17: Peter (Mimitis). The Mission of the Giants. The 10 Articles of Faith. Invocation of Dea. Sealing of Peter by the Lord. Peter's awakening and his meeting with the others.

18: The start of the Giants' mission. Confession extreme unction[b] at prophet Elijah. The exteriorisation of the Generators to help their children.

19: Peter's ordeal and the danger to[c] Dora. The Lord gives the Rose to two Giants.

20: The awakening of Dora from slumber. Repentance of a dwarf of Kadour.

21: Dora saves Dimitri. The End of the mission. The sacrifice.

[b] EE: ‘Ευχέλαιο’ – extreme unction – ‘a sacrament in which a priest anoints and prays for the recovery and salvation of a critically ill or injured person’.

[c] EE: ‘κίνδυνος’ – danger, risk, hazard, jeopardy.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ευχαριστώ θερμά όσους βοήθησαν στη μετάφραση αυτού του κειμένου από το πρωτότυπο της Καθαρεύουσας στα ελληνικά στα αγγλικά. Όπου είναι δυνατόν, έχουμε προσθέσει υποσημειώσεις στο αγγλικό κείμενο προκειμένου ναπαρέχουμε πρόσθετο πλαίσιο για όσους διαβάζουν αυτήν την αφήγηση. Θα ενθαρρύνουμε όλους τους αναγνώστες να κάνουν τη δική τους έρευνα στα διάφορα στοιχεία που καλύπτονται από αυτό το κείμενο.

Το πρώτο μέρος αυτού του κειμένου αφορά τη συγκέντρωση και τη συλλογή των διαφόρων μελών της πνευματικής οικογένειας και τη διδασκαλία και προετοιμασία αυτών των ατόμων για τις αποστολές τους. Αυτή η δραστηριότητα επικεντρώνεται μέσα και γύρω από την Αθήνα, ενώ το δεύτερο μέρος της αφήγησης αφορά τις δραστηριότητες εκείνων των αποστολών που αναλαμβάνουν άτομα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, την Ο θωμανική Αυτοκρατορία, τη Μασσαλία Γαλλία, το Βουκουρέστι και μια περιοχή υπό τη ρωσική δικαιοδοσία.

(Το 1822, η Ελλάδα ανεξαρτητοποιήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το 1832 ιδρύθηκε το Βασίλειο της Ελλάδος.)

Με βάση την αφήγηση και τις αναφορές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μπορούμε να χρονολογήσουμε αυτήν την ιστορία πριν από το 1922, που αντιστοιχεί στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Της διάλυσης προηγήθηκε η «Επανάσταση των Νεότουρκων» που σημειώθηκε τον Ιούλιο του 1908 που αποκατέστησε το οθωμανικό σύνταγμα του 1876 και έφερε την πολυκομματική πολιτική με ένα εκλογικό σύστημα δύο σταδίων με οθωμανικό κοινοβούλιο. Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία αναφορά στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο σε αυτή την αφήγηση, επομένως μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι τα γεγονότα είναι σίγουρα προγενέστερα του 1914.

INTRODUCTION

Many thanks are extended to those who helped in translating this text from the original Katharevousa Greek to English. Wherever possible, we have added footnotes to the English text in order to provide additional context for those reading this narrative. We would encourage all readers to make their own research into the various elements that are covered by this text.

The first part of this text concerns the gathering and collecting of the various members of the spiritual family and the teaching and preparation of those individuals for their missions. This activity is centred in and around Athens, while the second part of the narrative concerns the activities of the missions undertaken by individuals in various parts of Greece, the Ottoman empire, Marseilles France, Bucharest [1], and an area under Russian jurisdiction.

(In 1822, Greece became independent from the Ottoman Empire and in 1832, the Kingdom Greece was founded.)

Based on the narrative and references to the Ottoman Empire, we can time this story prior to 1922, which corresponds to the dissolution of the Ottoman empire. This dissolution was preceded by the 'Young Turk Revolution' which occurred in July 1908 that restored the Ottoman constitution of 1876 and brought in multi-party politics with a two-stage electoral system with an Ottoman parliament. Additionally, there is no reference to the first world war in this narrative, so we can safely say that events are certainly prior to 1914.

Επιπλέον, γνωρίζουμε ότι το «Ζάππειο» στην Αθήνα, πουβρίσκεται δίπλα στον Εθνικό Κήπο στο κέντρο της Αθήνας, εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 1888. Ομοίως, έχουμε σημείο αναφοράς για τον Ιλισό ποταμό που διασχίζει την Αθήνα, το οποίο το 1900, ήταν ακόμη ως επί το πλείστον ακάλυπτη. Λόγω μιας τεράστιας αστικής επέκτασης μετά το 1900, ο ποταμός καλύφθηκε πλήρως μέχρι το το 1948.

Αξίζει να κάνουμε μια σύντομη ιστορία της πόλης της Κωνσταντινούπολης, που σήμερα ονομάζεται Κωνσταντινούπολη. Πριν από το 330 μ.Χ., η πόλη ήταν γνωστή ως Βυζάντιο και όταν το δυτικό και το ανατολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενώθηκαν ξανά, η αρχαία πόλη του Βυζαντίου επιλέχθηκε για να χρησιμεύσει ως η νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Μετονομάστηκε σε Nova Roma, ή «Νέα Ρώμη» από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα. Στις 11 Μαΐου 330 μετονομάστηκε σε Κωνσταντινούπολη και αφιερώθηκε στον Κωνσταντίνο.

Τελικά, η Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε από τους Ο θωμανούς Τούρκους και καταλήφθηκε στις 29 Μαΐου 1453, μετά την κορύφωση μιας πολιορκίας 53 ημερών που ξεκίνησε στις 6 Απριλίου. Η πόλη διατήρησε το όνομά της ως Κωνσταντινιγιέ μέχρι το 1930, όταν μετονομάστηκε σε Istanbul μετά τον σχηματισμό της Δημοκρατίας της Τουρκίας.
(Η Κωνσταντινούπολη προέρχεται από την ελληνική φράση «Στην Πόλι» που σημαίνει «στην πόλη». Ήταν η απάντηση στην ερώτηση «πού πας;»)

Η σημασία αυτής της πόλης οφείλεται, εν μέρει, στη στρατηγική γεωγραφική της θέση στον Βόσπορο που συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ρωσία, ανά τους αιώνες, είχε σχέδια στο Kostantiniyye για να εξασφαλίσει πρόσβαση στο ναυτικό της στο μοναδικό της ναυτικό λιμάνι με θερμά βαθιά νερά. Από το 1453, η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η πόλη δέχθηκε διάφορες εξωτερικές και εσωτερικές επιθέσεις, αλλά καμία δεν κατάφερε να πολιορκήσει την Κωσταντινιγιέ ούτε, μάλιστα, να καταλάβει την πόλη. Τούτου λεχθέντος, από τις 13 Νοεμβρίου 1918 έως τις 6 Οκτωβρίου 1923, η πόλη καταλήφθηκε από βρετανικά, γαλλικά, ιταλικά και ελληνικά στρατεύματα. Δείτε την "Ανακωχή του Μούδρου".

In addition, we know that 'Zappeion' in Athens, which is next to the National Gardens in central Athens, was inaugurated in October 1888. Similarly, we have a datum point for the Ilissos river that flows through Athens which, in 1900, was still mostly uncovered. Due to a massive urban expansion post 1900, the river was completely covered by 1948.

It is worth giving a brief history of the city of Constantinople, now called Istanbul. Prior to 330 CE, the city was known as Byzantium and when the Western and Eastern parts of the Roman Empires were reunited, the ancient city of Byzantium was selected to serve as the new capital of the Roman Empire. It was renamed Nova Roma, or 'New Rome' by Emperor Constantine the Great. On 11 May 330, it was renamed Constantinople and dedicated to Constantine.

Eventually, Constantinople was put under siege by the Ottoman Turks and was captured on 29 May 1453, after the culmination of a 53-day siege that started on 6 April. The city retained its name as Kostantiniyye until 1930, when it was renamed to Istanbul after the formation of the Republic of Turkey.
(Istanbul originates from the Greek phrase " Στην Πόλι " (stim poli), which means "to the city", in answer to the question, "where are you going?")

The importance of this city is, in part, due to its strategic geographical location on the Bosporus which connects the Black and White Seas (the Mediterranean). We should note that Russia, throughout the ages, had designs on Kostantiniyye in order to secure access for its navy at its only warm deep water naval port. Since 1453, the Ottoman Empire and the city came has come under various external and internal attacks, but none managed to place Kostantiniyye under siege nor, indeed, to occupy the city. Having said that, from 13 Nov 1918 to 6 Oct 1923, the city was occupied by British, French, Italian and Greek troops. See the "Armistice of Mudros".

Κατά την ανάγνωση αυτής της αφήγησης ο αναγνώστης θα πρέπει να έχει κατά νου την έλλειψη των σύγχρονων μηχανικών οχημάτων μεταφοράς που σήμερα επιταχύνουν τόσο τις επικοινωνίες όσο και τα ταξίδια. Επομένως, δεν υπήρχαν αεροσκάφη, αυτοκίνητα, τρένα, μοτοσικλέτες ή λεωφορεία. Οι κύριες μορφές μεταφοράς ήταν: με τα πόδια, με άλογα, κάρα και πούλμαν και, φυσικά, η θαλάσσια ναυτιλία που βοηθούσε τις επικοινωνίες μέσα και γύρω από τη λεκάνη της Μεσογείου.

Περιλαμβάνουμε εδώ μια σύντομη προειδοποίηση σχετικά με την 'Ιστορία της Πνευματικής Οικογένειας'.

Αυτό το έγγραφο είναι αξιοπερίεργο, είναι αβέβαιης προέλευσης και εγείρει μια σειρά αντιρρήσεων. Τα γεγονότα σε αυτήν την ιστορία προηγούνται ή ταυτίζονται με τα ιστορικά γεγονότα του T.K+A. [b] στο Παρίσι και το Κάιρο. Επιπλέον, τα άτομα που αναφέρονται σε αυτήν την αφήγηση αναφέρονται σε άτομα πουείναι ανεξάρτητα και χωριστά και από τα ίδια άτομα στο T.K+A. εκείνη την εποχή.

Με βάση την εμπειρία του μεταφραστή, αυτή η αφήγηση οδηγεί συχνά τους Έλληνες αναγνώστες να υιοθετήσουν μια παθητική στάση απέναντι στη διδασκαλία της Μαρί, της ιδρυτή του T.K+A. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ιστορία προβλέπει την αποκατάσταση του Βυζαντίου και η υπόθεση γίνεται τότε ότι αυτή θα καθοδηγηθεί από τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας και ότι ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα εκτός από το να περιμένει το 'μεγάλο ημέρα'. Θα μπορούσαμε μάλιστα να προτείνουμε ότι αυτός είναι, ίσως, ο σκοπός του Δώρου, του αφηγητή. Δηλαδή, να αφυπνίσουμε το Ελληνικό Έθνος στη συνειδητοποίηση ότι το πρώτο βήμα σε κάθε μυητικό έργο, είναι το προσωπικό έργο της διαμόρφωσης της «αληθινής προσωπικότητας» μας. Η συλλογική δουλειά ενός έθνους γίνεται τότε δυνατότητα.

While reading this narrative the reader should keep in mind the lack of the modern mechanical transport vehicles that today, speed both communications and travelling. Therefore, there were no aircraft, cars, trains, motorcycles or buses. The main forms of transport were: by foot, horse, carts and coaches and, of course, maritime shipping which aided communications in and around the Mediterranean basin.

We include here a brief warning regarding the 'History of the Spiritual Family'.

This document is a curiosity, is of uncertain provenance and raises a number of objections. The events in this story run prior to or are concurrent with the historic events of the O.L+E. [c] in Paris and Cairo. In addition, the individuals mentioned in this narrative refer to people who are independent and separate and from those same people in the O.L+E. at that time.

Based on the experience of the translator, this narrative often leads Greek readers to adopt a rather passive attitude towards the teaching of Marie, the founder of the O.L+E. This is because the story predicts the restoration of Byzantium, and the assumption then becomes that this will be led by the protagonists of this story and that the Greek people need not do anything apart from waiting for the 'great day'. We might even suggest that this is, perhaps, the purpose of Doros, the narrator. That is, to wake up the Greek Nation to the realisation that the first step in any Initiatic work, is the personal work of forming our 'true personality'. The collective work of a nation then becomes a possibility.

[b] T.K+A. - Τάγμα του Κρίνου και του Αετού

[c] O.L+E. - Order of the Lily and the Eagle.

Κάνοντας αυτή τη μετάφραση της "Ιστορίας της Πνευματικής Οικογένειας" διαθέσιμη στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, ελπίζουμε ότι όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη θα μπορέσουν να κάνουν ένα βήμα πίσω και να δουν τη μεγαλύτερη εικόνα όταν εξετάζουν το νόημα που περιέχεται σε αυτή την αφήγηση.

In making this translation of the "History of the Spiritual Family" available to the general readership, we hope that all interested parties will be able to take a step back and see the 'bigger picture' when considering the meaning contained in this narrative. Of course, you should therefore make of this story, whatever you will.

KePu Αύγουστος 2023

KePu August 2023

προηγουμένως έκαμε στάκτη τα ισχυρά του σκάφη. Τότε οι Γίγαντες άνάβηκαν πάνω στους 7 λόφους σου και δοξόλογησαν το Θεό, ψάλλοντες στην αειπάρθενο μητέρα των: “Χαίρε νύμφη ανύμφευτε.”

295 «3) Βυζάντιον, από τη Δύσι στην Άνατολή, έπεσε όρμητική απάνω σου η Σοφία, με μορφή βαρβάρου άρχοντος. Ό πατέρας των 7 Γιγάντων ήταν ο μόνος που μπορούσε ν’άλλάξη το γιγάντειο ονομά σου. Έτσι όταν φωτισθηκε κι’έγινε Χριστιανός, σε μετωνόμασε Κωνσταντινούπολη. Μ’όλα ταύτα το όνομα σου μένει αθάνατο. Ο Δώρος έβασίλευσε σ’αυτό και έπέτυχε διάφορες νίκες τόσο στην ύλη, όσο και στην ψυχή και στο πνεύμα. Και ενώ η Δώρα σκορπούσε την αγάπη της στα επτά πνευματικά της παιδιά, εκείνος τα εδίδασκε σοφία.

296 «4) Βυζάντιον, λαμπρή μέρα ανατέλλει. Περίλαμπρο το σύμβολο του Υιού του Μεγάλου Βασιλέως του Σύμπαντος, το φέρνουν οι 9 αρχές της Δημιουργίας. Μπαίνει μέσ’στο λιμάνι σου, φωτίζοντάς το με τη λάμψη της νίκης ενώ ακούονται δοξαστικοί ύμνοι.

297 «5) Ποιά κακή ώρα έσκίασε το φώς της ημέρας σου; Ποιοί τύραννοι έξορίζουν εκείνους που σε έκτισαν; Ποιοί παιδεύουν τους γιούς του δώματος; Ποιοί βεβηλώνουν το ιερό εδαφός σου; Οί Γίγαντες έφυγαν. Ό Δώρος και Δώρα επέταξαν πρός τα αιθέρια νεφελώματα του ούρανου. και στενάζεις κάτω απ’τα πόδια βεβήλων μοναρχών.

298 «6) Βυζάντιον, ξένόι διαμοιράζουν τα ιμάτιά σου. Οι Γίγαντες κλαίνε το χαμό σου. Το “Χριστός ανέστη” σαν θλιβερή ωδή διασχίζει τούς αιθέρας σου. Ή αμαρτία έκηλίδωσε την άσπιλη άγνότητά σου. Ό Δώρος καταράστηκε και οι Γίγαντες σ’αρνήθηκαν. Ή θεία και τιμωρός οργή θα σε παιδέψη.

299 «7) Βυζάντιον, το σκότος σε καλύπτει, ο αγαρηνός έρχεται ορμητικός και τροπαιούχος. Κάθε βήμα που κάνει το αγοράζει με το αίμα των αμαρτωλων. και ο Δώρος ο τελευταίος μονάρχης της ιεράς πόλεως των Γιγάντων, την παραδίδει. Πέφτοντάς επί των επάλξεών της κράζει. Τιμωρήσου πόλις γενέτειρα των Γιγάντων. Εξαγνίσου κάτω απ’το βάρος -

reduced their mighty ships to ashes. Then the Giants ascended the seven hills and praised God, singing to their eternal mother, “Hail maiden naiad[47].

295. «3) Byzantium, from the West to the East, vehemently fell upon you Wisdom, in the form of a barbarian lord. The father of the 7 Giants was the only one who could change your gigantic name. When he was enlightened and became a Christian, he renamed you Constantinople. In spite of that, your name remains immortal. Doros reigned there and achieved various victories in matter, soul and spirit, and meantime Dora spread her love to her seven spiritual children while he gave them wisdom.

296. «4) Byzantium, a glorious day is rising. Brilliant is the symbol of the Son of the Great King of the Universe, brought by the 9 principles of Creation. He enters your harbour, illuminating it with the glow of victory while glorious hymns are heard.

297. «5) What evil hour has overshadowed the light of your day? What tyrants have banished those who built you? Who tortured the sons of the cloister? Who desecrate your sacred dome? The Giants are gone. Doros and Dora have command of the etheric nebulae of the heavens, and you groan under the feet of sacrilegious monarchs.

298. «6) Byzantium, strangers share your clothes. The Giants weep for your loss. The “resurrection of Christ” traverses across your ethers as a sad ode. Sin has corrupted your immaculate purity. Doros was cursed and the Giants denied you. You will suffer the divine and avenging wrath.

299. «7) Byzantium, darkness covers you and the Agar[48] rushing at you and bearing trophies. For every step they purchase with the blood of sinners and Doros, the last monarch of the holy city of the Giants, capitulated. Falling upon her ramparts the emperor screamed and the home city of the Giants was punished. By purifying yourself under the weight of -

συνεχίζεται →

to be continued →

του ζυγού. θα σε σώσω, όταν με διατάξη ο Κύριος. [49]

300 «8) Βυζάντιον, η τιμωρία σου αρχίζει. Τα ζωηρά και ωραία σου χρώματα μαραίνονται μπροστά στη βέβήλωσι του βαρβάρου. Σαν πόρνη δίνεις τα κάλλη σου στις επιθυμίες του. O ζυγός είναι βαρύς και η τιμωρία μεγάλη, γιατί εξώρισες τους Γίγαντας. Χύσε πικρά δάκρυα μετανοίας. O ζυγός ας έξαγοράση τις αμαρτίες σου. O Καδούρ έστησε το θρόνο του και οργιάζει απάνω σου και όσοι αμάρτησαν πέφτουν ο ένας μετά τον άλλου μέσα στο αίμα των και εξαγνίζονται. Στρέψε τα βλέμματά σου προς τους ορίζοντας και το στερέωμα του ουρανού. Ζήτησε μετανοίωμένη και γονατιστή τους δημιουργούς σου Γίγαντας και θα σωθής.

301 «9) Βυζάντιον, ιδού οι Γίγαντες συνασπίζονται για τον αγώνα. Άρχηγός τους είναι ο Δώρος, ενώ η Δώρα τούς έναρμονίζει. Ό οργασμός της απολυτρώσεως αρχίζει. Βγάλε από πάνω σον την αμαρτία και τις κηλίδες της πορνείας σου. Κινήσου τρείς φορές για να ελευθερωθής από το ζυγό. Τότε θά ιδής να έρχονται νικηταί οι ίδρυταί σου. Ή ναρκωμένη ψυχή σου θα ζωογόνηθή και η αγάπη της Δώρας, της αειπαρθένου Μαρίας θα σου ζαναδώση ζωή. Φώναξε τρεις φορές “Κύριε ελέισον.”

302 «10) Βυζάντιον, η εξαιρετική μέρα άνέτειλε. Τινάχθηκε τρείς φορές κι’έπεσεν ο εχθρός σου σαν τη σκόνη των ρούχων σου. Σαν μελλόνυμφη ετοίμασες το δωμάτιό σου. Οι ίδρυταί σου έρχωνται νικηταί έχοντας στους ώμους των τον ανακηρυγμένο άρχοντα της δευτέρας γενεάς. Χαίρε Βυζάντιον. Να η άποστολή σας. Φωτισμένος ο νους σας ας έχη τη μυστική ιστορία του Βυζαντίου, σαν άρθρο πίστεως, σαν νέο σύμβολο, σαν εικόνα αρχής και θεμέλιο μελλοντικής δόξας. Προγωρείτε με ομόνοια και αγάπη προς την πόλι σας, που έσείστηκε τρεις φορές, και είσέλθετε τροπαιούχοι. Ή θέλησις του Κυρίου θα έκπληρωθή. Ανεβαίνοντας δε πάνω στους 7 εκείνους λόφους ρίξτε το σπαθί και τα μέσα της δυνάμεως μπροστά στον άναρχο Βασιλέα και φωνάξετε με -

your yoke, I will save you, when the Lord commands it.

300. «8) Byzantium, your punishment begins. Your vivid and beautiful colours wither before the profiteering of the barbarian. Like a whore, you give your beauty to their desires. The yoke is heavy and the punishment great, because you banished the Giants. Shed bitter tears of repentance. May the yoke redeem your sins. Kadour set up his throne and feeds upon you and those who have sinned, fall one by one into their blood and are purified. Turn your eyes to the horizon and the firmament of heaven. Call for repentance on your knees and ask your Giant creators and you will be saved.

301. «9) Byzantium, behold, the Giants unite for the fight. Their leader is Doros, while Dora harmonises them. The climax of redemption begins. Throw off your sins and stains of fornication. You must make an action[50] three times to free yourself from this yoke. Then lo and behold, your founders will be victorious. Your drugged soul will be revived and the love of Dora, blessed Maria, will give life to you. Shout out three times, “Lord have mercy.”

302. «10) Byzantium, the great day dawned. It must be shaken three times[51] so your enemy becomes like the dust of your clothes. You prepared your room like a bride-to-be. Your founders are coming, victorious having on their shoulders the proclaimed lord of the second generation. Hail Byzantium. Here is your mission. Enlighten your minds by the secret history of Byzantium, as an article of faith, as a new symbol, as an icon of the beginning and foundation of future glory. Proceed with peace and love for your city, which has been shaken three times, and enter as trophy holders. The will of the Lord will be fulfilled. Ascend the 7 hills there, throw down the sword and the instruments of power before the unruly King, and cry out -

συνεχίζεται →

to be continued →

όλη σας τη δύναμη: “ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣTΟΙΣ ΘΕΩ ...... “»

303 Κατόπιν η Δώρα γονάτισε μπροστά στο θρόνο του Δώρου κι’άρχισε να κάνη την εξής έπίκλησι:

304 «Απ’το το βάθος του σκοταδιού σηκώνω την ψυχή και το πνεύμα μου, σε σένα πάγκαλε υιέ του Βασιλέα καθώς και στον Πατέρα του Παντός. Και με συντριβή καρδίας ζητώ αυτή τη στιγμή έλεος για τους ούρανίους στασιαστάς. Ενσαρκωμένη Αγάπη, μετουσιωμένη Σοφία κατέβα τα σκαλοπάτια της υψηλής σου υποστάσεως και ατένισε αυτούς που στέκονται ταπεινωμένοι από μετάνοια. Η μεγάλη σου δε ευσπλαχνία, ας τους λυπηθή κατά την ώραν της κρίσεώς του Μεγάλου Πατέρα σου. Και η γλυκεία σου μορφή, ας γεμίση φως το σκοτισμένο πνεύμα των και αγαλλίασι την ψυχήν των. Η μετάνοιά των είναι φωστήρας αναμμένος στο βωμό σου. Ας προσηλωθή σ’αυτόν το βλέμμα σου και πλησίασε με Μεγάλε Υιέ του Βασιλέα.»

305 Η Δώρα έστράφηκέ στα παιδιά της:

306 «Υιοί του δώματος, εξαλείξατε στις γωνιές αύτου τού οικου το βδελυρο σκίασμα του πνεύματος και με ζωηρή ψυχική διάθεσι έλατε στο βωμό της μετανοίας και θύσιάστε τους εαυτούς σας, για να στήσετε πάνω στο θυσιαστήριό της το θρόνο του Μοναχογιού του Βασιλιά. Συ δε Μιμητή, γίνε υποπόδιο των ποδιών τού θρόνου. Και όλοι μαζί, μ’ένα ψυχικό παλμό και με μια έκφασι δείξατε τη μετάνοιά σος και ζητήσατε έλεος.»

307 Όλοι οι αδελφοί ψιθύρισαν αμέσως:

308 «Έλεος, έλεος, έλεος σ’εμάς, πάγκαλε Γιε του Βασιλιά.»

309 Σε λίγο φωτισθηκε ο ναός από μια δυνατή αστραπή και μέσα σ’αυτήν παρουσιάστηκε ο Μοναχογιός του Βασιλιά κρατώντας μια σφραγίδα. Δεξιά κι’αριστερά του βρισκόταν δυο κολοσσοί. Χωρίς να προφέρη λέξι έδωσε τη σφραγίδα στον ένα κολοσσό. Ο κολοσσός την παρέδωσε αμέσως στο Δώρο και αυτός με τη σειρά του τη μεταβίβασε στη Δώρα. H τελευταία σηκώθηκε αμέσως και διευθύνθηκε πρός τον όμιλο των έξη -

with all your might, “Glory to God ...... “» [52]

303. Dora then knelt before the throne of Doros and began to make the following supplication:

304. «From the depths of darkness I lift my soul and my prayer to you, the beauteous son of the King, and to the Father of All. With a broken heart I now ask for mercy for the heavenly rebels. Love incarnate, Wisdom transfigured, descend the steps from your high[53] and gaze upon those who stand before you humbled by repentance. With your great mercy, feel sorrow for those at the hour of your Great Father’s judgment. Let your sweet form fill their darkened spirit with light and their souls with joy. Their contrition is a burning lamp on your altar. Let your eyes be fixed on it and draw near to me, great Son of the King.»

305. Dora turned to her children:

306. «Children of the dome, you have eliminated from the corners of this house the abominable shadow of the spirit, and with a lively psychic disposition you come to the altar of repentance and sacrifice yourselves, to set upon its altar the throne of the Son of the King. You Mimitis, be the footstool at the feet of the throne, and all together, with a psychic vibration and one expression, show your repentance and ask for mercy.»

307. All the brothers whispered immediately:

308. «Mercy, mercy, mercy upon us, beauteous Son of the King.»

309. Moments later, the temple was illuminated by forceful lightning, and it illuminated the Son of the King holding a seal. To the left and right of him were two giants and without uttering a word he handed the seal to one of the giants. The giant immediately handed it to Doros who in turn, passed it to Dora. She immediately got up and headed towards the group of six -

συνεχίζεται →

to be continued →

αδελφών, οι όποιοι προσπαθούσαν να κρύψουν με τα σώματά των το Μιμητή από το βλέμμα του Γιου του Βασιλέα. Ή Δώρα τον εσφράγισε στο μέτωπο. Ή σφραγίδα έπεστράφη με τον ίδιο τρόπο. Τότε ο Γιος του Βασιλιά έξαφανίστηκε μέσα σε μια αστραπή πάλι.

310 Κατόπιν ο Δώρος, παίρνοντας τη λύρα του, άρχιζε να παίζη την αποκεντρωτική μελωδία του, μέχρις ότου οι αδελφοί επήραν πάλι τις συνειθισμένες των όψεις. Όταν συνήλθαν είδαν το έβδομο κάθισμα να είναι άδειο.

311 Τι είχε συμβεί;

312 Ο Πέτρος, βυθισμένος στον ύπνο του, είδε σαν σε όραμα τις προηγούμενες σκηνές. Κι’όταν συνήλθέ και βέβαιώθηκε ότι ήταν ο Μιμητής, άλλαξε ιδέες και αισθήματα. Όσο αναπαριστούσε τις λεπτομέρειες του οράματος, η φαντασία του έτρεχε αχαλίνωτη σε άγνωστα μέρη. Έτσι σε μια στιγμή άρχισε να μονολογη:

313 «Γλυκό όνειρο. Το κουρασμένο σώμα μου και η πονεμένη ψυχή μου άφησαν άραγε τη φαντασία μου να τρέξη και να γνωρίση άγνωστες αλήθειες, η μήπως ήταν φρικτή πλάνη και ειρωνία της τύχης;»

314 Και γυρίζοντας πρός τη θάλασσας.

315 «Θάλασσα έκτασις, που φανερώνεις το μεγαλείο μιας αλήθειας, κρυμμένης στα βάθη του στερεώματος. Αρμονική θάλασσα έκτασις, που κλείνεις μέσα σου το μυστικό μιας παγκόσμιας αγάπης, μίλησε με το φλοίσβο των κυμμάτων σου και πες μου αν ο κολασμένος υπήρξε πραγματικώς άξιος μίας τέτοιας οπτασίας.»

316 Κατόπιν στρέφεται προς τη γη.

317 «Άνοιξε, μητέρα τους κόλπους της ψυχής σου, σ’ένα παραστρατημένο παιδί σου και πες μου αν υπήρξα άξιος μιας τέτοιας ευτυχίας, γιατί η θάλασσα δεν θέλησε να μ’απαντήση. Κι’εσύ σωπαίνεις;»

318 «Συ, γαλάζια και αιθέρια έκτασις, που φέρνεις τους παλμούς της φυχής μας σε ατέλειωτους ορίζοντας. Συ, που δέχεσαι πρόθυμα το θυμίαμα στους κόλπους σου και το σκορπάς στο θρόνο τού Δημιουργού του -

brothers, who tried to hide the body of Mimitis from the sight of the Son of the King. Dora placed a seal[54] on his forehead, and the stamp was returned following the reverse path. Then the Son of the King disappeared in a flash of lightening.

310. Taking his lyre, Doros began to play a far-away melody, until the faces of the brothers were restored once more. When they came to, they saw that the seventh seat was empty.

311. What happened?

312. Immersed in sleep, Peter saw the previous scenes in a vision, and when he came to his senses, he was convinced that he was Mimitis, he changed his ideas and feelings. As he re-ran the details of the vision, his imagination ran wild to unknown places, and at one moment he started a monologue:

313. «Sweet dream. I wonder if my weary body and aching soul, will let my imagination run wild and discover unknown truths, or was it a horrible fallacy and an irony of fate?»

314. And turning towards the sea.

315. «Sea expanse, that reveals the grandeur of the truth hidden in the depths of the firmament. Harmonious sea expanse, that encloses within you the secret of universal love, speak to your crashing waves and tell me if the damned was really worthy of such an apparition.»

316: Then he turned to the earth.

317. «Mother, open the bosom of your soul to a wayward child of yours, and tell me if I was worthy of such happiness, because the sea did not want to answer me. Do you also keep quiet?»

318. «You, the blue ethereal expanse that carries the vibrations of our soul to endless horizons. You, who willingly accepts incense to your bosom and scatter it on the throne of the Creator[55] of -

συνεχίζεται →

to be continued →

Σύμπαντος, χάρισε την έμπνευσι σ’ένα άτυχο πλάσμα, σε έναν ναυαγό της ζωής και φώτισε τον με την αλήθεια.»

319 «Το ωραίο χρώμα της έκτάσεως φαιδρύνει την ψυχή μου και η δροσερή αύρα μού χαϊδεύει το είναι και μού γλυκοψυθιρίζει: “Δεν γελάστηκες Πέτρε.” “Ναι δεν γελάστηκα. Την συντριβή της ψυχής μου μπροστά στον πάγκαλο Βασιλιά, την αίσθάνομαι ακόμα. Η συγκίνησις δονεί ακόμα τις πιο ενδόμυχες χορδές του είναι μου. Και σαν ν’ακούω και τώρα τη γλυκεία και έπιτακτική φωνή της μητέρας μου.” “Παιδί μου, Μιμητή, ζήτησε το έλεος του Κυρίου σου. Κρύψου απ’το πρόσωπό του και γίνου υποπόδιο του θρόνου του. Ήλιε, πύρινη εστία, που ζωογονείς το Σύμπαν, δείγμα αφάνταστου μεγαλείου, στήριγμα αιώνιας δόξας, με τις αχτίνες σου μετέφερε στα βάθη των εκτάσεών σου την ενδόμυχη σκέψη του Μιμητή.” O Μιμητής κατάλαβε και μετάνιωσε. “O Μιμητής ζη και προσφέρει την ύπαρξη του στο βωμό τού πλάστη του. Κάψε Ήλιε το βδελυρό σκίασμα του πνεύματός μου, ζωογόνησε την ψυχή μου και φώτισε το νου μου, με το μυστικό σου φώς.”»

320 O Πέτρος έμεινε κάμποσες ώρες στο ακρογιάλι του νησιού, προσπαθώντας να έξαγνισθη με την εκδήλωσι των ευγενικών αισθημάτων και ιδεών. Τέλος σηκώθηκε και τράβηξε προς τη θάλασσα, για να καθαρίση το σώμα του. Κατόπιν έπιασε μια κοφτερή πέτρα και έκοψε τις άγριες τρίχες του προσώπου του. Πάνω στο νησί έμεινε οκτώ μέρες τρεφόμενος με άγρια χόρτα.

321

Τώρα που γνώρισε την καταγωγή του και τον προορισμό του, στενοχωριόταν που κυλούσαν άδοξα οι μέρες του. σε μια στιγμή μάλιστα τα έβαλε με τον Ήλιο, τη θάλασσα, τη Γη και τον άνεμο.

322

Την ογδόη μέρα είδε με συγκίνησι στο βάθος ένα καΐκι. Αμέσως άρχισε να φωνάζη με όλη την δύναμη των πνευμόνων του και να κουνάη το κουρελιασμένο του παλτό. σε λίγη ώρα παρατήρησε με χαρά ότι το καΐκι ερχόταν κατά το νησί. Ξαφνικά όμως άλλαξε διευθυνσι κι’άρχισε ν’απομακρύνεται. Ο Πέτρος έβαλε πάλι τις φωνές και ξανάρχισε να - κουνά σαν δαιμονισμένος το ρούχο του.

Sympan, give inspiration to an unfortunate creature, a castaway of life, and enlighten him with truth?»

319: «The beautiful colour of the expanse brightens my soul, and the cool breeze caresses my being and whispers to me sweetly: “ Peter, you were not mistaken” “Correct, I was not wrong. I still feel the crushing of my soul before the beauteous King. The emotion still vibrates the innermost strings of my being, and it is as if I can hear my mother’s sweet and compelling voice even now.” “Mimitis my child, seek the mercy of your Lord. Hide from his face and become the footstool of his throne. Sun, fiery hearth, life giving of Sympan, example of unimaginable greatness, support of eternal glory, with your rays carry to the depths of your expanse the thought of Mimitis.” Mimitis understood and repented. “Mimitis lives and offers his existence at the altar of his creator. Sun, burn away the hideous shadow of my spirit, enliven my soul, and enlighten my mind with your secret light.“»

320: Peter stayed for some hours on the shore of the island, trying to purify himself with the manifestation of noble feelings and ideas. Finally, he got up and set to the sea to clean his body. Then he grabbed a sharp stone and cut off his wild facial hair. He stayed on the island for eight days, feeding on wild vegetation[56].

321. Now that he knew his origin and destination, he was distressed that his days were passing without distinction. At one point he even took issue with the Sun, sea, Earth and the wind.

322. On the eighth day he excitedly saw in the distance a boat. Immediately he began to shout at the top of his voice and wave his ragged coat in the air. Presently, he noticed with joy that the boat was coming towards the island, but it suddenly changed direction and started to go away. Peter began shouting and waving his coat -

συνεχίζεται →

to be continued →

κουνά σαν δαιμονισμένος το ρούχα του. Αλλά του κακού. Το καΐκι εξακολούθησε το δρομολόγιό του, ώσπου χάθηκε απ’τα μάτια του.

323 Στην άπελπισiα, που τον κυρίευσε, κατάλαβε πόσο ανόητα τα είχε βάλει προηγουμένως με τα στοιχεία της φύσεως, που τον έμπόδιζαν να σωθή. Ή μετάνοιά του τον έκανε να πέση κατά γης, να κρύψη το πρόσωπό του μεσ’στα χέρια του και να κλάψη πικρά.

324 Σε κάμποση ωρα το καίκι ξαναφάνηκε, ανελπίστως, κι’όταν έφθασε στην ακτή, εβγήκαν απ’αυτό ένας άντρας και μια γυναίκα. Σ’εκείνον ανεγνώρισε ο Πέτρος τη μορφή του φάσματος και συνάμα του Δώρου, σ’εκείνην δε άντίκρυσε με σνγκίνησι τη γλυκειά φυσιογνωμία της γυναίκας του και συνάμα της Δώρας.

325 Όταν συνήλθε λίγο του έδωσε η γυναίκα ένα δέμα.

326 «Σου έχουμε καθαρά ρούχα. Πήγαινε να ντυθης.»

327 Σε λίγη ώρα ο Πέτρος, συνοδευόμενος από τους δυο σωτήρας του, συνήντησε μέσα στο πλοίο τους έξη αδελφούς, που τον περίμεναν μαζεμένοι. Κι’ύστερα από δυο μέρες βρέθηκαν όλοι τους στο σπίτι του Διδασκάλου. Εκεί ο Πέτρος άρχισε να διδάσκεται και να μορφώνεται. Εν τω μεταξύ έβλεπε στο πρόσωπο της Μαρίας, την αγαπημένη του σύντροφο, η όποια του έδειχνε μητρικό ενδιαφέρον, πράγμα που τον έκανε να την φωνάζη, σαν τους άλλους “μητέρα”.

328 “Γιατί να πάψη να είναι γυναίκα μου;” σκεπτόταν κάθε τόσο.

329 Ή συχνή αυτή σκέψις τον έβαζε σε πειρασμό και τον έφερε σε σημείο να μη μπορεί να υποφέρη αυτή την κατάσταση. Έτσι πήρε την απόφαση η να ξαναύρη τη γυναίκα του η ν’αποθάνη. Κι’ένα βράδυ επήγε και χτύπησε στο δωμάτιο της Μαρίας, έφωδιασμένος με μαχαίρι.

330 «Τι θέλεις Πέτρε;» τον ρώτησε όταν άνοιξε την πόρτα.

331 «Μαρία, ήσουν γυναίκα μου μια φορά και θέλω να ξαναγίνης και τώρα. Ειδ’άλλως θα σκοτωθώ μπροστά σου.»

332 Η Μαρία έγινε κατακόκινη και μόλις συγκρατώντας την αγανάκτησί της του είπε:

like a man possessed. But the worst happened, as the boat continued on its course and disappeared from sight.

323. Despair overcame him, and he realized how foolishly he had previously been by messing with the elements of nature that prevented him from being saved. His remorse made him fall to the ground, hide his face in his hands and weep bitterly.

324. After a few hours the boat unexpectedly reappeared and when it reached the beach, a man and woman stepped ashore. Peter recognised in him the form of the spectre and at the same time that of Doros, while in her he saw emotionally, the sweet figure of his wife and also that of Dora.

325. When he recovered himself a little, the woman gave him a package.

326. «We have clean clothes for you. Go and change them.»

327. Having changed, Peter accompanied by his two saviours, met his six brothers who were gathered and waiting inside the boat. After two days they found themselves at the house of the Master. Once there, Peter began his education and instruction. Meanwhile, he saw Maria’s face, his beloved companion, showing him maternal concern that made him call her “mother”.

328. “Why should she not be my wife?” he thought once in a while.

329. This frequent thought tempted him and brought him to the point where he could not continue to suffer this situation. So, he made the decision to either marry this woman or die. So, one night he went and knocked on Maria’s door armed with a knife.

330. «What do you want Peter?» she asked him when she opened the door.

331. «Maria, once you were my wife, and now I want you to be again. Otherwise, I will kill myself in front of you.»

332. Maria blushed and as soon as she got over her indignation, she said to him:

συνεχίζεται →

to be continued →

333 «Πέτρε, βλέπω με λύπη μου, ότι όλα τα βάσανα που πέρασες δεν σε ωφέλησαν καθόλου. Εξακολουθείς να είσαι ο ίδιος ο Μιμητής. Όπωσδήποτέ, αυτό που ζήτησες, μάθε ότι δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιθή. aν νομίζης τώρα ότι το καλύτερο που έχεις να κάμης είναι να σκοτωθής, αποφάσισε το.»

334 Αυτά τα λόγια του συνοδέυθηκαν με αυστηρό ΄υφος και βλέμα τον έκαμαν να καταλαβη καλά ότι είχε απέναντί του την μητέρα του και όχι την συντροφό του. Με την άποκάλυψι αυτή συνησθάνθη το φρικτό λάθος του και ξέσπασε μέσα του μιά τρομερή τρικυμία. Έριξε με ορμή το μαχαίρι κάτω και βγήκε στο δρόμο σαν τρελλός.

335 Τρέχοντας σχεδόν έκανε τη σκέψι να μην ξαναντικρύση πια τους αγνούς συντρόφους του. Άνθρωπος σαν κι’αυτόν, Μιμητής της καταγωγή θα ήταν πάντα ο κακός δαίμονας των άλλων και το εμπόδιο σε κάθε καλή πράξι, σε κάθε συνεργασία. Προκειμένου λοιπόν να παίζη ένα τέτοιο ρόλο, προτιμώτερο βέβαια θα ήταν να πεθάνη. Εύρισκε ομως ότι έπρεπε να πεθάνη όχι αμέσως, ούτε χωρίς να βασανισθή.

336 “Η πείνα,” σκέφθηκε, “είναι ο αγριώτερος θάνατος.”

337 Κι’αμέσως αποφάσισε ν’ανέβη πάνω στο βουνό του νησιού. Εκεί περιορίστηκε να πίνη λίγο νερό μόνο, όταν οι πόνοι του στομαχιού του τον ερέθιζαν. Έτσι περίμενε να έξαντληθη, αλλά παραδόξως ύστερα από λίγες μέρες συνήθισε αυτήν την κατάσταση. Κι’ούτε το στομάχι του πια πονούσε, ούτε και οι δυνάμεις του λιγόστευαν. Εν τω μεταξύ πέρασαν 15 μέρες χωρίς να φάή τίποτε.

338 “Θα πάψω να πίνω και νερό,” είπε μέσα του αποφασιστικά.

339 Αλλά και με αυτή τη στέρηση δεν τα κατάφερε να καταβληθή. Βλέποντας λοιπόν ότι η πείνα και η δίψα δεν έφερναν το ποθούμενο αποτέλεσμα, σκέφθηκε να πάη να χωθή ως το λαιμό μέσα στο χιόνι, που υπήρχε εκεί κοντά. Κι’ενώ περίμενε να ξυλίάση απ’την παγωνιά, απεναντίας αισθανόταν το σώμα του ζεστό. Τότε του ήρθε η έμπνευσις να σκέπασθή όλως διόλου απ’το χιόνι, για να πεθάνη από ασφυξία.

333. «Peter, I see with sorrow, that all the suffering has not benefited you at all. You’re still the same old Mimitis. However, what you have asked for, you should know that it cannot be accomplished. If you think now that the best thing to do is to kill yourself, then decide now.»

334. These words were accompanied by a stern tone and look that made him understand that his mother was before him and not his companion. With this revelation he felt his horrible mistake, and a terrible storm broke out within him. He threw down the knife he rushed out into the street like a madman.

335. Almost running, he made up his mind never to meet his pure companions again. A man like him, Mimitis from his lineage[57] will always be the evil demon of others and the obstacle to every good deed and to every collaboration. Therefore, to play such a role it would be preferable to die. But he felt that he should not die immediately, but only after being tormented.

336. “Hunger,” he thought “is the most savage death.”

337. He immediately climbed up the island’s mountain. There he limited himself to drinking a little water but only when his stomach pains irritated him. He waited for exhaustion, but surprisingly after a few days he adapted to the situation, and his stomach stopped hurting and his force did not dwindle. He passed 15 days without eating anything.

338. “I’ll stop drinking water as well,” he resolutely said to himself.

339. But even with this deprivation he could not manage to be exhausted. Seeing that hunger and thirst did not bring about the desired result, he decided to bury himself up to the neck in some nearby snow. While waiting for the frost to freeze, on the contrary, his body felt warm. He then had the inspiration to cover himself completely with snow so he would suffocate.[58]

συνεχίζεται →

to be continued →

340 “Τώρα, τετέλεσται,” είπε μέσα του.

341 Άνελπιστως όμως και μ’αυτό το μέσον δε μπόρεσε να δώση τέλος στη ζωή του, μολονότι έμεινε θαμμένος μέσα στο χιόνι επί πολλές ώρες. Έξω φρενών απ’τη απελπισία του, βγήκε μέσα απ’το χιόνι. Περπάτησε κάμποσο, χωρίς να ξέρη τί να κάνη. Ξαφνικά άρχισαν να τρέμουν τα γόνατά του και σε λίγο έπεσε αναίσθητος απ’την εξάντλησι.

342 Σ’αυτή την κατάσταση, ένοιωσε να τον πλησιάζη ο Διδάσκαλος, μαζί με τους έξη αδελφούς. Τον έβαλαν πάνω σ’ένα φορητό κρεββάτι, και τον μετέφεραν στο δωμάτιό του. Εν τω μεταξύ ένα ωραιότατο ρόδο λουλούδιζε στο στήθος του, πάνω ακριβώς απ’την καρδιά του.

343 Όταν συνήλθε είδε να τον περιστοιχιζούν όλοι με συμπάθεια. Ή πρώτη του ενέργεια ήταν να ζητήση συγνώμην πρώτα απ’τη Μαρία και το Διδάσκαλο και κατόπιν από τους αδελφούς του. Και τους υποσχέθηκε ότι θα χάραζε μαζί τους το δρόμο της Αγάπης και της Σοφίας.

----------

344 Ο Πέτρος άλλαξε όλως διόλου με την φώτιση που έλαβε κι’έτσι βασίλευε απόλυτη αρμονία στις συγκεντρώσεις των αδελφών, στις ιδιαίτερες συνομιλίες των, καθώς και στις εκδρομές που έκαναν κάθε τόσο.

345 Εν τούτοις ο Διδάσκαλος, κατά το τελευταίο διάστημα ήταν το λιγόλογος και διαρκώς σκεπτικός. Οι αδελφοί δεν ήξευραν ποιο ήταν αίτιο το αίτιο αυτής της καταστάσεως και αναμεταξύ των εξέφραζαν την ελπίδα μήπως ετοιμαζόταν να τους αναθέση καμμιά νέα αποστολή. Τέλος σε μια συγκέντρωση τους τους είπε:

346 «Παιδιά μου. Από αύριο θα συνεχίσετε το έργο σας, χωρίς εμένα και τη Δώρα. Οι δυο μας θα απουσιάσωμε λίγο καιρό, έως ότου ο θεός θελήση να ξανασυναντηθούμε. Συ Πέτρε, θα μείνης σ’αυτό το σπίτι.»

347 Κατόπιν τους έδωσε στον καθένα λεπτομερείς οδηγίες και τελειώνοντας τους ευχήθηκε να επιτύχουν στις προσπαθείς τους.

348 Πολύ πρωί την άλλη μέρα ξεκίνησαν όλοι μαζί απ’το εντευκτήριο τους. Πήραν το δρόμο τού Πειραιά και κατόπιν της Ιεράς Οδού και -

340. “Now it’s done,” he said to himself.

341. Surprisingly, by such means he was unable to end his life even though he remained buried in the snow for many hours. Mad with despair, he climbed out of the snow. He walked for a while not knowing what to do. Suddenly his knees began to tremble, and he soon fell unconscious from exhaustion.

342. While in this state, he sensed the Master, and his six brothers approach him. They put him on a stretcher and carried him to his room. Meanwhile, a beautiful rose began to bloom on his chest over his heart.

343. When he came to, he saw everyone surrounding him with fondness. His first action was to apologize to Maria, the Master and then his brothers. He promised them that he would carve out the path of Love and Wisdom with them.

----------

344. Peter changed completely with the enlightenment he received, and thus absolute harmony reigned in the assembled brothers, in their private conversations, as well as in the trips they made together.

345. However, the Teacher, during the last period, was taciturn and constantly thoughtful. The brothers did not know what the cause of this state of affairs, and among themselves they expressed the hope that he was preparing to entrust them with some new mission. Finally, at a gathering he told them:

346. «My children, from tomorrow you will continue your work without me and Dora. The two of us will be away for a while, until God wills that we meet again. Peter, you will stay here in this house.»

347. Then he gave each of them detailed instructions and ended by wishing them success in their endeavours.

348. Early the next morning the started out together from their community building. They took the road to Piraeus and then the Sacred Way and -

συνεχίζεται →

to be continued →

κατά τις 6 ανεβαίνουν το λόφο του Προφήτου Ήλία, που βρίσκεται κοντά στο φρενοκομείο.

349 Ένας καλόγερος τους υποδέχθηκε και τους ωδήγησε σ’ένα δωμάτιο. Κι’ύστερα από ένα νεύμα του Διδασκάλου, τραβήχτηκε.

350 «Παιδιά μου. Πριν αρχiση το έργο σας, είναι ανάγκη νά έξομολογηθήτε. Η εξομολόγησις αυτή θα ξεπλύνη το είναι τού καθενός από τις ακαθαρσίες, πού αποκομίσατε από τη ζωή, σαν άνθρωποι εκτεθειμένοι στους πειρασμούς της.»

351 Οι επτά αδελφοί φανέρωσαν για μια στιγμή κάποιο δισταγμό. Γιατί είχαν μεν αναμεταξύ τους αγάπη και εμπιστοσύνη, αλλά δεν είχαν φθάσει ακόμα σε τόση οικειότητα ώστε να μιλούνε για τις ανθρώπινες αδυναμίες των. Εν τούτοις με τη βοήθεια του Διδασκάλου των επήραν σιγά σιγά το απαιτούμενο θάρρος και εξωμολογήθηκαν όλοι. και κατόπιν γονατιστοί, όπως ήσαν, άρχισαν να προσεύχωνται, μέχρις ότου έπρόβαλλε μέσα στο δωμάτιο ο καλόγερος.

352 «Έτοιμα,» είπε στο Διδάσκαλο.

353 Αμέσως σηκώθηκαν όλοι και πήγαν μέσα στο ναό, ο οποίος ήταν ολόφωτος. Ο επίσκοτός βρισκόταν στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, έχοντας γύρω τον επτά ιερείς.

354 Ο Διδάσκαλος έπροχώρησε λίγο προς το θρόνο.

355 «Ιδού, Δέσποτα, επτά άνθρωποι, πρόθυμοι να θυσιασθούν υπέρ της Ίδέας, υπέρ της Δόξης του Άρχοντος μας, υπέρ της Θελήσεως του Υψίστου. Πριν αρχίσουν το έργο, του όποιου το τέλος ίσως να μην τους εύρη στη ζωή, ζητούμε διά μέσου υμών, την ευλογία του θεού.»

356 Ό επίσκοπος τους ευλόγησε αμέσως κι’άρχισε η θρησκευτική ίεροτελεστία του ευχελαίου. Στο τέλος ευχήθηκε και ο ίδιος στους αδελφούς “καλή επιτυχία.”

357 Οι επτά αδελφοί μαζί με το Διδάσκαλο και τη Μαρία, ξαναγύρισαν στο δωμάτιο, για να αποχαιρετισθούν. Ή σκηνή ήταν συγκινητική. Ο ένας σφιχταγκάλιαζε τον άλλον και τον φιλούσε με δάκρυα στα μάτια.

at 6 o’clock, they climb the hill of Prophet Elias which is close by the mental asylum.[59]

349. A monk welcomed them and led them to a room and after a nod from the Master, he withdrew.

350. «My children. Before starting your work, it is necessary you are confessed. This confession will wash away the impurities that each one of you have acquired from life, as humans exposed to its temptations.»

351. The seven brothers hesitated for a moment. Although they had mutual love and trust with one another, they had not as yet reached a level of familiarity that they could talk about their weaknesses. However, with the help of their Master, they slowly gained the necessary courage and all confessed. They then knelt down where they were and began to pray, until the monk appeared in the room.

352. «Ready,» he said to the Master.

353. Immediately they all got up and went into the church that was full of light[60]. The bishop was located on the archbishop’s throne with seven priests around him.

354. The Master advanced towards the throne.

355. «Behold, Sovereign lord, seven men willing to sacrifice themselves for the Idea, for the Glory of our Lord, for the Will of the Most High. Before they begin this work, the end of which may not happen in their lifetime, through you we ask for God’s blessing.»

356. The bishop immediately blessed them, and they began the religious Eucharist[61] ceremony. At the end, he wished the brothers “good luck.”

357. The seven brothers, together with the Teacher and Maria, went back into the room to say their goodbyes. The scene was touching. They hugged and kissed one another with tears in their eyes.

συνεχίζεται →

to be continued →

358 Οι επτά αδελφοί χωρίσθηκαν, μόλις βγήκαν, και καθένας έτράβηξε για το μέρος που του ωρίσθη.

359 Σε λίγο βγήκαν ο Διδάσκαλος και η Μαρία. Εβάδιζαν επί πολλές μέρες, ώσπου να φθάσουν στον Όλυμπο. Εκείνος προχωρούσε, σαν να τού ήταν γνωστά αυτά τα μέρη. σε μια στιγμή εχώρισε μερικά κλαδιά. Πίσω απ’αυτά φάνηκε μια σιδερένια πόρτα, η οποία άνοιζε με το κλειδί που βαστούσε.

360 «Δώρα το κυριώτερο μέρος του έργου έχει αρχίσει. Ο αγώνας μας τώρα θα είναι εντονώτερος. Έίμεθα υποχρεωμένοι να βοηθήσουμε και προστατέύσουμε πολλά απ’τα παιδιά μας και σε διάφορα μέρη. Το σώματά μας εμποδίζουν αυτή τη δραστηριότητα. Γι’αυτό το λόγο, πρέπει να πέσουμε εδώ πέρα σ’ένα ληθαργικό ύπνο, που θα βαστάξη ώσπου να επιτύχωμε το σκοπό μας. Άπαλλαγμένο έτσι το πνεύμα μας, απ’το βάρος του σαρκίου, θα μπορή να δρα ελεύθερα. αν ξυπνήσης πρώτη, άφησε με ακόμα στο λήθαργο και κάνε ότι νομίσης καλό.»

361 Η Μαρία έδειξε ότι τα δέχετε όλα. Τότε ο Διδάσκαλος την ωδήγησε σ’ένα δωμάτιο του σπηλαίου, που είχε κρεββάτι. Την εξάπλωσε εκεί και την κύτταξε ασκαρδαμυκτί. Έτσι σε λίγο αποκοιμήθηκε. Εκείνος κατόπιν επήγε σ’ένα άλλο δωμάτιο, που βρισκόταν απέναντι κι’έπεσε σε λήθαργο.

-------------

362 Ό Πέτρος έμεινε μόνος μέσα στο σπίτι, του Διδασκάλου, σύμφωνα με την εντολή του. Από κει εκτελούσε τις παραγγελίες των αδελφών του που βρισκόταν στο εξωτερικό και γενικά εξυπηρετούσε το έργο. Δυστιχώς όμως πα’όλα όσα του συνέβησαν, παρά την ειλικρινή του μετάνοια η φύσις του Μιμητού διατηρούσε ακόμα τα ίχνη της.

363 Τις ημέρες πού δεν είχε εργασία, συνήθιζε να πηγαίνη κυνήγι. Εκεί που περίμενε μια μέρα την ανατολή του Ηλίου, πέρασε από κοντά του βιαστικά μια ανθρώπινη σκιά κι’ενώ απομακρυνόταν άκουσε ένα γυναικείο κλάμμα. Ο Πέτρος έτρεξε αμέσως πίσω απ’τη σκιά και σε λίγο -

358. The seven brothers separated as soon as they left the building and headed off to their assigned places.

359. Afterwards the Master and Maria went outside. They hiked for many days until they reached Olympus[62]. They proceeded as if they knew the places. At one moment he parted some branches and behind them was an iron door which opened with the key he was carrying.

360. «Dora, the main part of the work has now begun. Our fight now will be more intense. We are obliged to help and protect many of our children and in different places. Our bodies impede this activity. For this reason, we must fall into a deep sleep, which will endure until we achieve our goal. In this way, freed from the weight of the flesh, our spirit can act freely. If you wake first, leτ me slumber and do as you see fit.»

361. Maria showed that she accepted everything and then the Master led her to a room in the cave that had a bed there. She lay down there and he stared at her fixedly. Soon she fell asleep. He then went to another room opposite and fell into a deep slumber.

-------------

362. According to his orders, Peter remained alone at the Master’s house. From there he carried out the orders of his brothers who were abroad and supporting their work in general. Unfortunately, despite everything that happened to him, in spite of his sincere repentance, there remained traces of Mimitis’ nature.

363. On days when he had no work, he went hunting. On one particular day, when he was waiting for sunrise, the shadow of a someone hurried past him and as it moved off, he heard a woman’s cry. Immediately, Peter ran after the shadow and in a little while -

συνεχίζεται →

to be continued →